Ik kon mijn geluk niet op

Morgen, oftewel donderdag 22 november, is het precies een jaar geleden dat ik ben begonnen als columnist bij de Zenderstreek.

Al negenendertig keer heb ik mijn eigen blijde boodschap mogen delen middels deze krant, wat resulteerde in zo’n twaalfduizend woorden. Ik had toen die tijd zelf wat ingestuurd en tijdens mijn vakantie op het schitterende eiland Terschelling kreeg ik een mailtje terug van de enige echte eindredacteur. Op dat moment kon ik mijn geluk niet op en wist ik dat dit mijn kans zou moeten worden.

Het leuke is dat je altijd wel wat te zeggen hebt

Het leuke van een column is dat je altijd wel wat te zeggen hebt. Je mag het over van alles en nog wat hebben, omdat het je eigen mening is. Omdat ik in mijn dagelijks leven veel met voetbal te maken heb, schrijf ik geregeld stukjes over deze fantastische sport. Stukjes over volleybal komen daarom niet zo snel naar voren. Ik zou het een teamsport noemen die ver onderaan mijn lijst staat. Maar misschien is het nu wel leuk om kort terug te blikken op dit jaar. Ik ga even wat onderwerpen langs, waar ik in de loop van dit jaar mijn mening over heb gegeven. Duizelingwekkende toetsweken kwamen voorbij, vakanties en stedentripjes waaronder Zeeland en Rome, mijn bijbaantjes, maar ook klonk er een zeldzame keer een kritische noot. Over de winkels die verdwijnen, of over het feit dat we allemaal hartstikke individualistisch in mekaar steken. Soms leg je dan de vinger op de zere plek, maar tot nog toe ben ik daar nog niet op afgerekend. Daarom ga ik nog maar even door, want om een befaamd journalist te worden, moet je blijven oefenen met schrijven. Maar daar moeten we het niet bij laten. Wellicht komen er in de toekomst interviews op straat en starten we een YouTube-imperium onder de naam: Dit is IJsselstein. Leuk idee, toch?

Bram Wijnholt