Onverdraagzaamheid

Is die onverdraagzaamheid die elke dag geuit wordt nou een nieuw verschijnsel? Of was deze er altijd al, maar is het tegenwoordig veel makkelijker om die te ventileren nu we over Twitter, Facebook en al die andere social media beschikken? Ik vrees dat die onverdraagzaamheid er altijd al was, sluimerend onder de oppervlakte van een keurig dun vernislaagje van beschaving. In mijn vroegere werk kreeg ik er alleen mee te maken als ik iemand van de politie mocht interviewen. En ik vond dat elke keer best heftige verhalen van die agenten; hoe een gerucht voldoende kan zijn om iemand de maat te nemen en daarbij over te gaan tot andere dan verbale middelen.

Roddel en andere dubieuze bedenksels

Als wethouder kom ik daar nog veel vaker mee in aanraking, vooral als je plannen lanceert die sommige mensen helemaal niks vinden. En in plaats van zich te verdiepen in democratische besluitvorming en democratische beïnvloeding gaat er dan een stevig potje onverdraagzaamheid over de sociaal media. Vergezeld van roddel, achterklap en andere meer dubieuze bedenksels. Ik reageer daar nooit op.
Wat ik wel doe is de mensen altijd uitnodigen voor een gesprek. Niet om ze de les te lezen, al zal ik niet nalaten terug te geven dat sommige uitlatingen echt wel aankomen. Maar ivooral om te begrijpen waarom men dit doet en om duidelijk te maken waarom de gemeente ergens op inzet. Dan kan ik ook eventueel nieuwe bezwaren leren kennen, en als het kan, een voornemen zodanig aanpassen dat het er voor iedereen beter van wordt. Het is natuurlijk ook mogelijk om naar mijn wekelijkse spreekuur, of dat van één van mijn Oudewaterse collega’s, te komen en, via afspraak, de wethouders in Montfoort te spreken, zónder eerst op Twitter los te gaan. En ja, dat is ook een uitnodiging.

wethouder Bob Duindam - Oudewater