Voorverkenning

de ijsselsteinse column | rinus verweij

Nee, déze week geen excuses. Vorige week trouwens ook niet, maar niet iedereen begrijpt ironie. Ik ben misschien de Johan Derksen van Zenderstreeknieuws. Goed, ander onderwerp dus. Ik heb een Indiëveteraan gekend die moeiteloos door lawaai heen sliep, maar als zijn vrouw voorzichtig de slaapkamer binnensloop om hem niet te wekken vloog hij overeind en greep onder het kussen naar zijn – gelukkig afwezige – pistool. In restaurants inspecteerde hij altijd bij binnenkomst de vluchtwegen. Zelf lijd ik als oud-militair niet aan trauma’s, maar als de horecabeperkingen weer volledig worden opgeheven ga ik toch aan voorverkenning doen voordat ik met een tafeldame neerstrijk in een van de IJsselsteinse eetgelegenheden.

Ik ben niet gerust op gereserveerde lange tafels

Ik ben namelijk bevreesd voor lange tafels met bordjes ‘Gereserveerd’. Het is mij eens overkomen dat na het heffen van het eerste glas met mijn vriendin een uitgelaten talrijk gezelschap half beneveld aan zo’n tafel naast ons neerplofte. Die mensen hadden een familiefeestje en betraden het restaurant met grimmige vastbeslotenheid om voor hun dure geld eens flink lol te gaan maken, aangevoerd door een jolige oom die met bulderende stem de pias uithing. Met oorverdovend gehinnik en geblaat als resultaat, waardoor het leek alsof we in een kinderboerderij waren beland. Die indruk werd nog versterkt door krijsend rondrennende kinderen, voor wie het natuurlijk óók feest was. Mijn linkse vriendin had geen begrip voor mijn ergernis. “Jij met je rechts-liberale minachting voor gewone mensen!” mopperde ze afkeurend. “Je bent te bekakt om een praatje met ze te maken.” Dát liet ik niet op me zitten! Binnen tien minuten was ik zelf het jolige middelpunt van het gezelschap, met vijf biertjes voor mijn neus. Jammer dat mijn vriendin toen al weg was.