Slingertijdperk

Deze naam bedacht ik voor een periode die ik nog nét heb meegemaakt, ook bekend als het predigitale tijdperk. Toen was alles nog simpel, zéker vergeleken met de tijd van nu: massaal inloten voor zonvakanties, winkel- en terrasbezoek met tijdslot vooraf online reserveren... Bah!
Vergeet maar dat moderne uitvindingen het leven vereenvoudigen. Vroeger had een klok een slinger, en een sleutel om hem op te winden. Als je de klok regelmatig opwond liep hij feilloos; hooguit de slingerlengte bijstellen.

In het predigitale tijdperk was alles zo fijn eenvoudig

Telefoneren was ook simpel. Even draaien aan een slingertje en je hoorde een vriendelijke juffrouw die je doorverbond. Héél soms werd je verkeerd verbonden. Geen geklooi met inlogcodes aanpassen en modems resetten, geen Whatsapp-updates die je moet downloaden en die vervolgens niet op je schijf passen. Zalig! Een auto had geen accu nodig; de koplampen brandden met carbid en de motor werd gestart door onderaan de radiator een slinger rond te zwengelen. Doodsimpel; alleen vooraf controleren of de versnelling in zijn vrij stond, anders werd je overreden. Die autoslinger raakte nooit zoek; kom daar nu eens om! Onlangs verloor ik mijn autosleutel bij IJsseloever, nét voor het weekend. Ik had wel een reservesleutel, maar die werd niet herkend door de startonderbreker en moest opnieuw ingelezen worden bij een gespecialiseerd bedrijf waar ik pas dinsdag terecht kon. Maandag gemeente IJsselstein gebeld om te vragen of de sleutel bij de balie was afgegeven. Krijg je een telewerker aan de lijn die je niet met de balie kan doorverbinden. Ik moest dus zelf naar het stadskantoor, op de fiets, en uiteraard vergeefs. Nu rijd ik eindelijk weer, maar wát een gedoe. Ik ben blij dat ik deze column nog kan mailen.

DE IJSSELSTEINSE COLUMN | RINUS VERWEIJ