Geluksmomentje

Terwijl ik in mijn auto stap kijk ik naar het mini bosje bloemen in mijn hand. De dieprode kleur van de gladiool verwoordt het intense gevoel van geluk. Het is een bosje van niks. Oneerbiedig gezegd dan. Want ook een klein eenvoudig bosje bloemen dat iemand voor je heeft geplukt kan heel veel waarde hebben.

Op de smalle weg rijd ik terug naar huis. Het zonlicht schittert. En niet een klein beetje ook. De kleurrijke bomen, de heldere najaarslucht, en de groene landelijke omgeving lijkt in de spotlights te staan. Dankbaarheid en verwondering overvallen mij. Innerlijk diep geraakt door een prachtig gesprek met iemand die ik nauwelijks kende en uiterlijk overdonderd door de mega schoonheid van de schepping zo dicht bij huis.

Thuis zet ik het bosje bloemen nog euforisch in een vaasje en luister onderwijl mijn voicemail af. Pats. Een vervelend bericht. Zo onverwachts. En weg is de zeepbel. Weg mooie gedachten en gevoelens. Het voicemailbericht slaat als een spreekwoordelijke donderslag mijn goede bui in stukken. Wanhopig probeer ik de zeepbel weer te lijmen. ‘Het geeft niet troost ik mezelf.’ Maar een zeepbel kun je domweg niet lijmen.

In de uren erna krabbel ik voorzichtig weer op. Mijn focus gericht op het goede en mooie van mijn leven. En langzaam ontstaat er weer kleur en glans. Geen zeepbel meer. Die zijn te kwetsbaar gebleken. Ze spatten onherroepelijk uiteen bij het minste of geringste wat hen raakt. Ze zijn wel adembenemend mooi en nemen je makkelijk mee in hun betovering van zweven in de ruimte en bewegende kleuren. Maar ze passen niet bij onze realiteit. Niet bij de mijne, niet bij de uwe, en niet bij de realiteit van deze wereld. Maar het is wel gaaf om er soms één van dichtbij te zien schitteren. Zo’n geluksmomentje hebben we domweg soms even nodig.