Nieuwe Hoop

Als we binnenkomen zit ze te slapen in haar stoel. Als ik haar blouse zachtjes recht trek wordt ze wakker. Ze kijkt me met haar oude fletse ogen gelijk helder aan. ‘Ha!’ Mijn oude moedertje (97) is sinds een aantal weken opgenomen in een kleine woonvoorziening voor dementerenden vanwege haar teruglopende gezondheid. Een enorme stap van nog redelijke zelfstandigheid naar een alsmaar toenemende afhankelijkheid. Terwijl ze zelf enigszins lijkt te zijn gewend aan haar nieuwe situatie moet ik zelf nog alle zeilen bijzetten. Ik zucht onhoorbaar en huil zonder tranen.
Ik mis haar eigen huisje, het plekje bij het raam waar ze tegenwoordig altijd zat. Slapend of niet. Maar het was haar vaste stek geworden en ze kon er heerlijk genieten van de eendjes en de zwanen die volgens haar waarneming soms behoorlijk de lente in hun kop hadden.

Het is afscheid nemen van leven dat bijna voorbij is

Als ik er over begin vanavond weet ze niet meer waar ik het over heb. Ze leeft in het hier en nu. Gisteren is er bijna niet meer en morgen zien we het wel. Voor haar is dat nu een uitkomst maar voor mij doet het pijn. Het is afscheid nemen van een leven dat bijna voorbij is. Maar waar je eigenlijk geen afscheid van kunt en wilt nemen. Doodgewoon omdat het je eigen moeder is. De oorspronkelijke drager van jou leven. Zonder haar was jij er niet. Zonder haar zou je niet zijn geworden wie je bent. Komt het door de donkere en grauwe dagen, dat ik nu zo melancholisch ben?
In de herfst verliest de natuur zijn vrolijke en sprankelende kleuren. Alle kleuren worden juist intens en diep. Het past bij deze periode in mijn leven. Maar als ik goed kijk zie ik tussen de kale takken toch de hoop al weer gloren. De hoop van straks, na een koude en donkere winter, weer een nieuwe lente. Ja echt, het duurt nog wel even maar sommige bomen laten hun nieuwe knoppen nu al glanzend zien. De winter staat voor de deur. Soms zelfs op vele terreinen.
Maar volgende week zondag gaat de eerste adventskaars al weer aan. De nieuwe Hoop wordt geboren!