Overwinning of de dood
Algemeen
88
keer gelezen
Twee ridders met briesende paarden tegenover elkaar in het strijdperk. Hun wapenrustingen blinken in de zon, de gekleurde pluimen op hun helmen wuiven in de wind. Een schone jonkvrouwe laat haar zakdoek vallen. Dàt is het teken De ridders geven hun paarden de sporen en galopperen met gevelde lansen in ware doodsverachting op elkaar af, wetend dat één van hen in het stof zal moeten bijten. Overwinning of dood!
Het zou mij niet verbazen als dit romantische beeld het denken heeft bepaald van de verkeersdeskundigen die verantwoordelijk zijn voor de onzalige uitvinding van de zogeheten verkeerssluisjes op tal van plaatsen in en om IJsselstein. Als alternatief voor de bekende verkeersdrempels, met de kennelijke bedoeling om de snelheid van het autoverkeer af te remmen.
Iedereen die zich met enige regelmaat per auto door IJsselstein verplaatst, weet dat die sluisjes de snelheid van een automobilist niet afremmen, maar eerder een averechts effect hebben. De sluisjes maken – zéker bij mannelijke bestuurders- namelijk het aloude ridderinstinct wakker. En dan wel het verkeerde ridderinstinct. Niet de hoofse hoffelijkheid, maar de agressieve competitie van het toernooi. Stel je voor: je bent een man, je laat je gelden op tal van terreinen. Je hebt je auto gepoetst als een blinkende wapenrusting. Je nadert een sluisje en ziet vanaf de andere kant een tegenligger naderen. Je denkt koortsachtig na. Wie zou er eerder zijn: hij of jij? Wat moet je doen: afremmen en op voorhand al je nederlaag erkennen, of ga je de uitdaging aan om te laten zien wie de baas is? Meestal blijkt dat het vervangen van paarden en harnassen door auto’s weinig heeft veranderd aan de mannelijke toernooi-instincten, die zo lang na de Middeleeuwen nog altijd latent in de ziel van de automobilist aanwezig zijn. Deze verkeerssluisjes zijn een bron van wedijverig weggedrag, agressie, spanning en onveiligheid, doordat veel automobilisten met een trap op het gaspedaal hun tegenstander te vlug af willen zijn. Geef mij maar drempels.
Rinus Verweij