IJsselsteinse Maestro’s nemen het dirigeerstokje over

In navolging van het populaire tv-programma Maestro, heeft ook IJsselstein straks een eigen maestro. Op 23 november dirigeren zes bekende IJsselsteiners om de titel Amicitia’s Maestro 2018 en de gouden baton.

IJSSELSTEIN – Het is nog maar een oefenbijeenkomst, maar de zenuwen gierden de deelnemers zondag al door het lijf. Onder leiding van coach en oud-Amicitiadirigent Bas Pollard – ook coach tijdens het bekende tv-programma – werden balletjes gegooid, geklapt, de Radetzkymars gezongen en alles gedaan om de maestro’s op te leiden. De zeven door Amicitia uitgekozen maestro’s in spe moeten er allemaal aan geloven en hebben weinig aan hun professionele vaardigheden als bestuurder, ondernemer, dominee of politicus. Een troost: ze mochten wel uit een lijst muziekstukken hun eigen nummer kiezen. “Maar dan nog valt het niet mee”, volgens de deelnemers.

Volgens de muzikanten van Amicitia die het evenement organiseren gaat het publiek geen pijn krijgen aan de oren. “Ze kunnen hooguit horen als de muziek niet gelijk begint of eindigt. Maar we laten ze niet ‘verdrinken’ in de moeilijke overgangen”, beloven de harmonieleden. “De maestro moet anticiperen en niet volgen en het muziekstuk neerslaan. De dirigent moet ons leiden, niet omgedraaid.” En dat is moeilijk weten de maestro’s inmiddels. Voor Menno Callaars en Wouter Vermaat gaat een wereld open. “Dit is niet zomaar iets. We krijgen een stoomcursus maar maat houden vind ik moeilijk en je moet op zoveel tegelijk letten.” Jaap Schimmel koos ‘een stuk van Zorro’: “Lastig en een hele uitdaging. Ik oefen thuis hoe ik de maat moet slaan. En ik ben al niet van de klassieke muziek, dat is een extra uitdaging.” Mariëtte van der Bruggen heeft wortels bij Amicitia. “Mijn vader Anton Peek speelde hier en gaf ook trompetles. Ik heb wel een stuk uitgezocht met een mooie trompetsolo door Jan Hartings, een oud-leerling van mijn vader.”

Irene van der Meulen staat als dominee regelmatig voor ‘publiek’ en zingt in haar kerk. “Ik geef tijdens een canon wel eens aan wanneer de kerkzangers hun lied moeten starten. Maar dit is even iets anders.” Mandy Pijnenburg wordt als eerste individueel – met muzikanten - gecoacht. Swingend staat ze op de bok, niet zo vreemd als onderneemster van een dansschool. En bewegen mag volgens coach Bas Pollard: “Het enthousiasme wat je het orkest geeft krijg je ook terug. Maar het mag niet teveel zijn of onrustig worden.” Mandy legt de lat hoog: “Net als tijdens het dansen. Ik houd van uitdagingen. Dirigent worden stond niet op mijn bucketlist, maar dit is once in a lifetime, dat wil ik niet missen.”

Jos de Wit heeft geen ervaring met muziek en geen maatgevoel. “Dat wordt een valkuil”, vreest hij. “Maar met de Second Walz van Shostakovich wil ik het echte Rieu-gevoel bij het publiek losmaken.” En dan moeten alle pottenkijkers weg van de coach. Er moet gewerkt worden. “Maar de sfeer en inzet zitten er al goed in”, vinden de organisatoren.