Wat zou het mooi zijn

Confused? You will be after…. Zo eindigde in de jaren ‘70 destijds iedere aflevering van de waanzinnig populaire televisiesoap Soap. Dat heb ik ook met initiatieven van burgers om ‘dingen’ over te nemen van de gemeentelijke overheid. Met een duur woord heet dat Right to Challenge, en daar hebben we in Nederland vanzelfsprekend een Routebeschrijving (33 pagina’s) van gemaakt, compleet met verordening. Voor de goede orde, ik hou zelf met mijn buren een openbaar plantsoentje bij.

De boel weer omkeren

Hoe zat het ook weer? Wij burgers hebben ooit met elkaar bedacht dat het handig zou zijn om een overheid in te richten die dingen voor ons organiseert die wij zelf niet kunnen organiseren. Zoals veiligheid. Zoals maatregelen tegen booswichten, tegen water, tegen onrecht. Met het ingewikkelder worden van de samenleving werden die taken breder en breder, totdat de overheid door alle regels heen het papier niet meer zag en haar oorspronkelijke doelstelling kwijt was. Zo zijn wij allen, de burgers, teveel op afstand komen te staan van het instituut dat wij zelf hebben ingericht. En dus keren we de boel weer om. Zo gaat dat immers altijd; wat doorslaat zal teruggedraaid worden. Wat kan die burger zelf doen? In zelfredzaamheid (daar ga ik nog een aparte column aan wijden), in zorg, in buurtbemiddeling, in onderhoud van openbaar groen. Kortom, u krijgt een Right to Challenge. Helaas ligt daaronder een enorm gestold wantrouwen waardoor zo’n omkering gestut moet worden met ingewikkelde contracten, draagvlakverkrijging, verordening (nog meer regels…), gedragsverandering, et cetera. En toch, wat zou het mooi zijn als we het voor elkaar krijgen dat die overheid wat minder, en wij zelf wat meer, ons bemoeien met de voorwaarden voor ons goede leven. Mocht u nu nog niet verward zijn, ik heb dit onderwerp persoonlijk laten opnemen in mijn coalitieakkoord. Dan weet u wat mij drijft (o.a.).

Wethouder  Bob Duindam - Oudewater