Landschapsvervuiling
Algemeen
165
keer gelezen
Afgelopen weekend reed ik na lange tijd weer eens door de provincie Flevoland richting Groningen. Een prachtig stukje Nederland en in de vroege ochtendzon kon je volop genieten van de mooie route die in het begin vooral rust, weidsheid en natuur uitstralen. Ik was er echt van onder de indruk.
Zoals ik al zei, ik kom daar eigenlijk nooit. Meestal loopt de route naar het noorden via Amersfoort en Zwolle. Maar deze keer, naar een wat andere bestemming, vond Tomtom dat we maar via Flevoland moesten rijden. En dat was geen verkeerde keuze, het reed relaxt, was helemaal niet zo druk en zo zie je nog eens een ander deel van Nederland. Halverwege de rit werden mijn ogen gevestigd op de vele windmolenparken langs de route.
Fantasieloze pilaren zijn het
Natuurlijk, dat begrijp ik, want er is daar veel wind te vangen. Maar lieve help, wat staan er daar veel! Waar je ook om je heen keek zag je de grote witte reuzen kleurloos in het landschap staan. Ik schrok van de grote hoeveelheid. En als je er eenmaal op lette dan zag je niets anders meer. ‘Wat vreselijk is dit!” besefte ik me met een schok. Het mooie landschap wordt zo verstoord door al die hoge fantasieloze pilaren. Internet vertelt me dat er op Flevoland maar liefst 1.200 windmolens staan te draaien. Dat noem ik nog eens landschapsvervuiling. En om een vergelijking te geven in Utrecht zijn er dat slechts 82. We komen er hier nog goed van af. Het leek mij echt veel te veel van het goede. En waarschijnlijk is het nog lang niet genoeg om ons westerlingen te voorzien van duurzame energie voor al onze luxe, energie vretende apparaten. De mens lijkt vaak maar één kant op te kunnen denken, die van meer en kunnen blijven voldoen aan onze steeds groter wordende behoeften. En als ons hele landje daarom volgepland moet worden met afschuwelijke, lelijke windmolens dan doen we dat nog ook. Ik krijg er een steeds grotere hekel aan. Kan dat nu echt niet anders?
Margreet Nagtegaal