Groot ganzenbord met beperkingen zet kinderen aan het denken

IJSSELSTEIN  • Groep 8 van juf Femke Brouwer van basisschool De Tandem  heeft er zin. Vol enthousiasme doen de kinderen mee aan het Scholenprojectspel van het Plaatselijk Overleg Gehandicapten IJsselstein (POG). Het spel is een soort groot ganzenbordspel met opdrachten en vragen, die uitgevoerd moeten worden met attributen die gehandicapten gebruiken. Onder de begeleiding van vrijwilligers (zelf met een beperking) worden de leerlingen aan het denken gezet over het leven met een beperking.

Simone ter Horst heeft een groepje kinderen onder haar hoede. Simone is zelf haar hele leven al gehandicapt, onder andere doordat zij is geboren met een zogeheten open ruggetje. Behendig manoeuvreert zij zich op haar scootmobiel tussen de leerlingen door. Als vanzelfsprekend schuiven de kinderen meteen stoelen aan de kant, zodat Simone er langs kan. En dan moet het spel nog beginnen.
Het spel begint meteen al met een digitale dobbelsteen die geluid maakt en lichtjes geeft. Maar ook een blindenstok, een prismabril, een rolstoel, een klem voor bankpasjes en een vloeistofniveau-indicator liggen voor de kinderen klaar.
De eerste opdracht bestaat het opzetten van een prismabril. Met een prismabril kun je liggend lezen door de spiegeltjes in de bril die ervoor zorgen dat het beeld 90 graden draait. De leerlingen liggen languit op vloer met een stripboek en proberen de bril uit. “Het werkt!”, roepen ze enthousiast.

Liever paardrijden

Ook moeten de kinderen allerlei vragen in het spel beantwoorden: een doof iemand is alleen thuis, de telefoon gaat, hoe zou dit moeten werken? Kinderen verzinnen al snel: een lamp. “Inderdaad”, zegt Simone. “Er bestaat een hele felle lamp die aan/uit gaat, zodat het duidelijk wordt dat de telefoon rinkelt.” “Maar wat heeft een doof iemand aan een telefoon?”, vraagt Max. “Een hele goede vraag. Het moet een smartphone zijn, want daar kunnen dove mensen juist ontzettend veel mee, zoals videobellen en berichten sturen.” 
Een andere vraag voor de leerlingen is aan welke sporten gehandicapten zouden kunnen doen. “Rolstoelbasketbal, zwemmen, voetbal, judo, atletiek, tennis, hockey, gymnastiek en paardrijden.” De kinderen hebben een hele lijst. Ook dit kan Simone bevestigen. “Ik heb zelf ook aan paardrijden gedaan. Ik mocht kiezen tussen fysiotherapie of paardrijden. En ik had door de jaren heen zo’n hekel aan fysiotherapie gekregen dat die keuze snel gemaakt was.”
Een andere opdracht is voelen in zakje om zo blind de voorwerpen erin te raden. Het muntgeld hebben de kinderen zo geraden, maar een speelgoedauto blijkt lastiger dan gedacht. Vervolgens mogen de kinderen geblinddoekt met een blindenstok lopen. Dat gaat erg goed, totdat een jongen juf Femke met een hete kop koffie in haar hand tegenkomt. “Voorzichtig, kijk uit”, wordt er geroepen. Vrijwilligster Marie Jose moet lachen: “Zeggen jullie nu ‘kijk uit’ tegen een blind iemand? Dat zal niet werken.”
Na het spel mogen de kinderen vragen aan de vrijwilligers stellen. “Alle vragen mogen”, licht vrijwilligster Stella toe. De kinderen branden los: “Welke handicap heb jij, wat voor kraag heb jij om je nek, hoe lang ben je al gehandicapt, hoe ga jij naar de wc?” De vraag die op het meeste enthousiasme kan rekenen: “Hoe hard gaat jouw scootmobiel?” “Ik houd me aan de verkeersregels, hoor”, lacht Simone. “Maar ik mag wel kiezen of ik als voetganger of als fietser participeer in het verkeer. Dus ik mag kiezen tussen de stoep of het fietspad.”

Begrip en saamhorigheid 

Het POG is een platform dat zich inzet voor alle gehandicapten in IJsselstein. Met onder meer het spel op basisscholen werkt het POG aan begrip en saamhorigheid voor mensen met een beperking. De belangrijkste taken van het POG zijn belangenbehartiging, het mede ontwikkelen van beleid en het verstrekken van advies en informatie. Voor meer informatie en voor het aanmelden als vrijwilliger bij het Scholenproject, kunt u op de site www.pog-ijsselstein.nl terecht.

Linda de Kort

Schoolkinderen spelenderwijs aan het denken gezet over leven met een handicap. Maar wat heeft een doof iemand aan een telefoon?