Niet warm of koud

Van de Olympische Winterspelen krijg ik het niet erg warm of koud. Het idee dat er tientallen verschillende sporten zijn en wij als kikkerlandje alleen maar goed zijn in schaatsen, is misschien wel het meest trieste. En dan heb je nog Sven Kramer, de meest succesvolle Nederlandse schaatser, die een tegen alle verwachting in zeer slechte 10.000 meter reed. Bobsleeën en snowboarden trekken mij veel meer dan iemand in een strak pakkie die een beetje rondjes aan het rijden is. Wel wil ik mijn respect voor deze rijders uiten, omdat ook voor deze sport een hele goede conditie nodig is.
Wat ik wel echt fantastisch vind, is dat onze koning luidkeels onze sporters aanmoedigt, dan zie je toch maar weer dat hij ook gewoon een mens is met een grote liefde voor sport. Ik zou niet weten of Vladimir Putin maar enigszins zou verblikken of verblozen als er een Rus met een gouden plak op het podium staat. Zelfs als zouden ze voor hun land uitkomen, wat bij deze Spelen gezien het dopingschandaal natuurlijk niet het geval is.
Maar goed, de Olympische Spelen kennen zeker geen win win situatie. Van de negatieve kanten van zo’n grootschalig sportevenement, krijg je eigenlijk pas oog voor als het daadwerkelijk voorbij is. Het leegstaande olympisch dorp en de vers aangelegde stadions, die naar verloop van tijd verpauperen doordat ze geen functie meer hebben en niemand er meer oog voor heeft.
En dan heb je ook nog dat er letterlijk plaats moet worden gemaakt voor al die sport gerelateerde gebouwen. Zuid-Koreanen die hun huis tegen de vlakte zien gaan om een of ander lullig evenement mogelijk te maken. Dit is een enorme keerzijde aan het plezier en de verbroedering die sport kan geven.
Wanneer krabben die Europese grootmachten nou eens achter hun oren en doen ze wat aan dit probleem, dat bij elke spelen opnieuw de kop opsteekt.

Bram Wijnholt