Excuses

Beste lezers, ik trek beschaamd het boetekleed aan. Wellicht ben ik verontschuldigingen verschuldigd aan diegenen die zijn geschoffeerd door mijn recente columns.

Nee, niet de motorfanaten en hondenknuffelaars. Die moeten maar tegen een (plaag-)stootje kunnen. En zeker ook niet de zure critici die met een vergrootglas verbeten naar typefoutjes speurend mijn mening gemakshalve maar toeschrijven aan persoonlijke frustraties. Wie dan wel?

Om te beginnen de Twentenaren, omdat ik ze in mijn laatste column heb afgeschilderd als straalbezopen deelnemers aan provinciale vrijgezellenfeestjes. Daarmee heb ik een bevolkingsgroep vanwege hun afkomst gestigmatiseerd. Weliswaar geen migranten, maar toch... En eerlijk is eerlijk: ik was meerdere malen in Twente, en ik heb daar heus wel inwoners gezien die niét dronken waren. Ze kunnen namelijk best goed tegen drank.
En dan is er nog een bevolkingsgroep die ik excuses verschuldigd ben: die arme door mij beschimpte Japanners, die het, weggesluisd uit Amsterdam, op de keien van de Benschopperstraat vast héél moeilijk gaan krijgen met hun rolkoffers.
En nu ik toch zaken aan het rechtzetten ben: op 4 april heb ik grappen gemaakt over het stilstaande torenuurwerk van de oude Nicolaaskerk. Ik heb nog niet gemeld dat het al weer weken keurig gelijk loopt. Bij deze!
Tenslotte wil ik op verzoek van een paar van de weinige vrienden die ik nog heb excuses maken aan die lieve honden, die er ook niets aan kunnen doen dat ze zo slecht worden opgevoed door hun baasjes. Goed dan, bij deze: beste honden, ik heb zo vaak in jullie boetseerwerkjes getrapt dat we wat mij betreft nu quitte staan, afgesproken? Zand erover – liefst óók over jullie uitwerpselen.

Rinus Verweij