Blue Monday

Ik zit achter mijn pc en moet nog een column maken voor deze week. We hebben net een echte deprimerende blue monday achter de rug. Terwijl ik dit schrijf is gelukkig de dader opgepakt van een gruwelijke aanslag, gewoon op maandag in de tram.

Nadat de aanslag was gepleegd reed ik op de snelweg bij Utrecht. Ik heb nog nooit zoveel politie voorbij zien komen of op een post zien staan. Het gevoel van veiligheid is deze maandag ver te zoeken, want o wat kwam het gevaar voelbaar dichtbij. Nu zal in de loop der dagen blijken wat precies de reden van deze man geweest zal zijn. Goed mogelijk, dat op het moment dat u mijn column leest al veel meer informatie bekend is geworden. Zo gaat dat met schokkende gebeurtenissen tegenwoordig. We zitten er met z’n allen helemaal bovenop en krijgen daardoor ook alles van a tot z mee. Het leven staat werkelijk even stil op zo’n dag. Er is maar één ding waar je aan kunt denken. ‘Wat is er aan de hand?’

Als het stof neergedaald is

Zelfs de politieke activiteiten, zo vlak voor de verkiezingen, werden acuut stilgelegd. Gelukkig dat dat toch gebeurt op zo’n moment. De saamhorigheid is ineens veel groter dan al die grote meningsverschillen en scherpe woorden. Konden we die gevoelens nog maar even vasthouden. Ook op woensdag als we naar de stembus gaan. En ook op donderdag. En op vrijdag. Maar zodra alle stof weer neergedaald is van dit gruwelijke incident pakken we allemaal de draad weer op van het gewone leven. Ik schrijf voortaan weer gewoon een leuke column. U verdedigt uw politieke mening met hand en tand. En Utrecht doet gewoon weer massaal zijn inkopen in de stad. Alles gaat straks gewoon weer door. Behalve dan.... als je toevallig tot de nabestaanden van de slachtoffers hoort. Als je wellicht getuige van dit drama bent geweest. Dan is je leven vanaf nu niet meer hetzelfde. Dan blijven de blue mondays nog wel even.

Margreet Nagtegaal