Meningen

Verjaardagen zijn vaak een prachtige gelegenheid om items die jij of een andere bezoeker belangrijk vindt te ventileren. Het gebeurt vaak als de tongen eenmaal een beetje los zijn en er wat openheid ontstaat, menig wereldprobleem op tafel wordt gegooid. Vaak ongenuanceerd.

 “Ik vind dat.” En voor je het weet gaan de stellingen en overtuigingen als dogma’s over tafel. Veel mensen doen graag mee aan dat leuke spel. De ene mening valt over de andere heen. Amper luisterend naar elkaar en al helemaal niet hoor je de vraag nauwelijks “Wat bedoel je daar mee?”. Als je de verjaardag of bijeenkomst verlaat doe je dat vaak met je eigen overtuigingen nog dieper in je zak gestopt.

De dagen erna denk je na over wat er gezegd is, vooral uitspraken die je extra geraakt hebben of toch aan je eigen mening zitten te knabbelen. Soms stel je bij naar links of naar rechts of wellicht de diepte in bij wat er al was. In een enkel geval ga je overstag. Ik zal het onderwerp corona niet specifiek noemen, maar globaal zijn er mensen ‘helemaal tegen en vertrouwen geen mens en al helemaal geen bestuurders of politici’. Daarnaast zijn er mensen die geen uitgekristalliseerde mening hebben. Ze ‘vinden’ wel wat maar wachten liever af. Al die grote wereldproblemen zijn te ingewikkeld en die stellige meningen zijn voor hen kort door de bocht. Dat veel problemen ingewikkeld zijn is wel een feit. Er zitten zoveel lagen onder een zichtbaar probleem. Zoveel verborgen agenda’s vaak. Ga er maar aan staan. We kijken slechts tegen het topje van de ijsberg (nee deze is nog niet gesmolten). Maar wat er onder zit is mega groot en kan zelfs gevaarlijk en onvoorspelbaar zijn. We zouden een heel stuk verder komen als we leren doorvragen. “Wat bedoel je precies?” “Waarom zeg je dat?” Op het grote toneel van deze aarde werkt dat waarschijnlijk niet. Maar in kleine kring en gemeenschappen kan het veel goeds opleveren. Oefen maar eens mee in je eigen gezin.

column | margreet nagtegaal