Kerstkind

1965. Een oude familiefoto, met mijn zusje geknield voor het kerststalletje. Ik herinner me de magische momenten van de beeldjes uitpakken. Net zoals in het echt, was ook het kerststalletje onderhevig aan het leven. De laatste keer dat we het kerststalletje uitpakten was de balans: een herder onthoofd en weer gelijmd, zijn schaapje aan diggelen, de mirre nergens te vinden en ook het kindje Jezus was al jaren zoek. Maar dat alles maakte niet uit; het stalletje had iets magisch. Niet in de laatste plaats omdat ik me al als kind realiseerde in wat voor armoe dat kind geboren had moeten worden. In een koude stal, omdat er nergens anders een plekje voor hem was.

Onder de kerstboom bij de stal voel ik me weer kind

Wel heel klimaatneutraal allemaal; er was toen nog geen vuiltje aan de lucht. Met dat onbewustzijn beleef je als vijfjarig kind zo’n kerst toch heel anders.
2020. Ik zit voor mijn eigen kerststal. De stal is zo’n 30 jaar geleden door mijn schoonvader in elkaar getimmerd van afvalhout. Hij was er heel trots op en ik ben er nog steeds blij mee. Het mos waarmee hij de stal heeft voorzien, is hier en daar inmiddels wat bruiner. Ieder jaar weer kiezen welke beeldjes we zullen doen: de Torremolinosversie of die uit Barcelona; souvenirs van luie zomervakanties in de jaren tachtig. De stal staat naast onze ‘duurzame’ kerstboom. We hebben ‘m vorig jaar gekocht en samen met tientallen andere kerstbomen in IJsselstein heeft hij ‘overzomerd’. Hij heeft het goed gedaan, is weer een stukje gegroeid en er groeien zelfs een paar kleine dennenappels aan zijn takken. Als ik de lichtjes aan doe, vergeet ik even alle klimaat- en coronashizzle en voel me weer even dat kind van vijf. Ik wens u een onbevangen 2021!

Marie-José de Zeeuw
KlimaatneutraalIJsselstein.nl

de duurzaamste column