Lieve trouwe columnlezers

Nou, daar gaat ie dan. De laatste column van de editie Zenderstreeknieuws Oudewater Montfoort. Het voelt een beetje raar. Deze column is zo bij mijn leven gaan horen. Het zit nu geloof ik, een beetje in mijn DNA. Maar we gaan niet te lang treuren hoor. Soms is het als dingen abrupt en onverwachts stoppen best heftig. Het zal toeval zijn, maar in mijn interview afgelopen week in Zorgcentrum de Wulverhorst kwam ik exact dezelfde situatie tegen. De cliënten van Hotel Abrona werden vorig jaar onverwachts geconfronteerd met het feit dat het Hotel definitief ging sluiten. Het was ineens over en uit. En de cliënten waren de dupe. 

Een onzichtbare band 

Toen ik afgelopen week met hen sprak hoorde ik een fantastisch verhaal. De cliënten hadden het zo goed naar de zin in de ouderenzorg dat ze opbloeiden. Ze wilden geen andere baan meer hebben! Ze waren helemaal op hun plek daar. Wie had dat vorig jaar kunnen bedenken toen dat verdrietige nieuws bekend werd. Ik put er nu hoop uit. Even denk je, hoe moet dat nu? En verdriet en misschien boosheid hebben de boventoon. Maar als je na een jaar terug kunt kijken, en tevreden en blij bent voor datgene wat er voor in de plaats is gekomen, dan is zo’n situatie niet voor niets geweest. Met die hoop ga ik dan ook verder. Maar voor hier en nu neem ik even afscheid. Van al die lieve lezers waarvan ik dikwijls hoorde dat ze eerst mijn column gingen lezen als de krant op de deurmat viel, en van een aantal kreeg ik nu mailtjes met lieve woorden. Of die keer dat iemand afstapte van de fiets, “Dank je wel voor je mooie column., ik herkende er zoveel van”. 

Heel erg bedankt daar voor!

Geloof me, jullie waren mijn inspirators. In gedachten schreef ik het nooit voor mezelf. Maar aan jou en aan u, bekenden en onbekenden. De toekomst zal leren hoe en wat het verder gaat met mijn schrijverij. Maar dat zal wel goed komen. Ik heb enorm genoten van de onzichtbare band met alle trouwe lezers!

column margreet nagtegaal