Wie dieet die eet

Okee okee, de titel is wellicht wat kort door de bocht, maar het bekte zo lekker. Ik spreek eigenlijk vooral voor mezelf. Ik kan niet diëten. Gewoon niet.

Sinds een aantal jaar ben ik af en aan strijd aan het voeren met de extra kilo’s Merit, die nogal aan me gehecht blijken te zijn. Het is een vicieuze cirkel waarin ik het ene moment tevreden ben en het wel best vind en het volgende moment weer kilo’s met thee en wortels in huis haal om af te vallen. Maar één ding doe ik niet meer en dat is een dieet volgen.

Ik heb er wel een aantal gehad hoor, het Dukan dieet waarbij je jezelf volduwt met ei en vlees en vooral geen groenten en koolhydraten, het koolhydraatarme eten waarbij je na je werk extra lang in de keuken staat om een lunchsalade voor de volgende dag te maken omdat je echt geen brood mag. Calorieën tellen, paniekerig vooral geen vet binnenkrijgen, dit mag je niet, dat mag je niet…
Het kwam er uiteindelijk steeds op neer dat ik naar de winkel of kast rende om mezelf vol te douwen met álles wat ik niet mocht. Want als je écht geen patatje mag? Dan wil je patat. Geen brood? Krijsende zin in brood. Het is een vreemd effect. Ik heb het ook geprobeerd met groente, mezelf voorhouden dat ik écht geen courgette mocht. Maar dat werkte dan weer niet zo.
Inmiddels ben ik er wel uit dat ik mezelf geen dingen moet onthouden. Als ik weet dat ik het gewoon mag dan is het prima. Ik neem het zo heel af en toe, hou maat (okee, niet altijd) en ik voel me erna niet schuldig. Als ik eens een ongezonde week heb dan dwing ik mezelf extra te sporten, dat werkt nog het best.
Die strijd met de kilo’s zal altijd wel blijven denk ik. Ik hou teveel van eten en de calorieën houden teveel van mijn buik en heupen. Ze nemen geen afscheid meer. Misschien moet ik ze maar in de armen sluiten en accepteren dat het zo is. Vet gezellig!

Merit van Schalkwijk

meritmaaktmee@gmail.com