Net als tortelduiven

Ik zag twee tortelduiven dicht tegen elkaar op een hoge tak in de boom. Ze schuilden bij elkaar en zagen eruit als een goed koppel. Ze bleven rustig zitten ondanks de harde wind. Schijnbaar zich nauwelijks bewust van het ruige weer poetsten ze uitbundig hun veren. Een heel gedoe daar boven in die kale boom die geen enkele beschutting gaf.

De Turkse tortelduiven waren muisgrijs van kleur. Beetje saai als je weet van de vele kleurrijke en soms zeer bont gevleugelde soortgenoten. Maar daar waren ze zichzelf in het geheel niet van bewust als je het tafereeltje zo vanuit je kamer gadesloeg. Het zag er lieflijk en tevreden uit. De straffe wind die hen regelmatig uit hun evenwicht probeert te brengen doet hun felgekleurde kleine pootjes de grip op de boomtak alleen maar versterken. Ze zijn daarin zo goed geoefend dat het hen geen moeite kost en het proces van staande blijven onbewust verloopt.

Met veel bombarie vliegen ze even later weg. De vrije ruimte in, die ik als mens nooit op deze manier zal kunnen beleven. Samen vliegen ze het leven in. Gewoon op weg naar de volgende boom om daar hun vogelvrije leven voort te zetten.

Maar vogels hebben naast hun vrijheid natuurlijk ook een zwaar bestaan. Van leven en overleven, van eten en gegeten worden, van allerlei dreiging en zware stormen in hun leven. Zo aan het einde van het jaar leek me dit een mooi beeld om hier door te geven. Ik wens dat wij net als de duiven leren leven. Dat we het nieuwe jaar tegemoet zullen vliegen en genieten van onze nog steeds zo kostbare vrijheid. Dat we zorgen voor elkaar en elke dag doen wat we moeten doen of het nu stormt of met zonneschijn.

Ik wens u en jou toe dat we te midden van een soms zwaar bestaan leren staande te blijven in vrede en vrijheid!