Lachen of huilen?

We vinden allemaal wel eens wat van de kwaliteit van zorg in ons landje. Daar is natuurlijk ook van alles over te zeggen. Alles hangt van regeltjes en protocollen aan elkaar. En dan gaat het geheid mis. Zomaar eens een praktijkverhaal dat ik uit de eerste hand een tijdje geleden hoorde. Mevrouw ligt in het ziekenhuis en is helemaal bedlegerig. De zorg had daarom netjes voor een goed anti-decubitus matras gezorgd. Prima dus. Ze heeft echter veel pijn in haar rug en kan daardoor niet goed in slaap komen. Zelf constateerde ze al dat het anti-decubitusmatras waarschijnlijk niet goed werkte. Daarom belt ze de zuster en zegt “Zuster mijn anti decubitus matras doet het niet en daarom heb ik pijn. Kunt u er even naar kijken?” Antwoord de welwillende zuster “O, heeft u pijn? Zal ik een pijnstiller voor u halen?” Waarop de patiënt antwoordt dat dat niet nodig is omdat ze er van overtuigd is dat het veroorzaakt wordt door een slecht functionerende antidecubitusmatras. “Het matras doet het niet goed. Ik kan daardoor ook niet slapen!” De verpleegster werpt een snelle blik op de matras, constateert geen gebreken en biedt vervolgens aan om te overleggen met de arts of ze slaapmedicatie mag hebben. De patiënt wordt ongeduldig en laat met een beweging zien dat het matras alleen beweegt als zij beweegt. Dat zou met een antidecubitusmatras niet zo moeten zijn. “Dat hoort zo mevrouw”, krijgt de patiënt te horen. Ook de volgende dag klaagt de patiënt tegen de arts die langs komt. Weer een snelle blik op het matras en de conclusie dat alles goed werkt.
Als dezelfde ochtend er toevallig een leerling op de zaal loopt die met een project bezig is en hoort van haar klachten, kijkt deze even nauwkeurig de matras na. Ja hoor, stekker zit er niet goed in! Wat een sprekend voorbeeld van hoe verblind we in de zorg kunnen zijn. Lang leven het protocollair denken. Je kunt er om lachen, maar wellicht beter om huilen.

Margreet Nagtegaal