Graven naar normen en waarden

Geloof me, vroeger als schoolgaande jongedame had ik niets met geschiedenis. O ja, ik had het wel in mijn vakkenpakket maar geschiedenis was de weg van de minste inspanning om mijn diploma te halen. Maar ik begin geschiedenis steeds leuker te vinden. Voor de nieuwe rubriek van oude foto’s duik ik regelmatig de oude boeken en digitale archieven in met geel verkleurde ansichtkaarten en oude gebleekte foto’s. En ik vind ze prachtig! En als er dan oude verhalen bij worden verteld over bijzondere gewoontes uit die tijd of gewoon de oude familieverhalen dan hang ik aan iemand zijn lip.

Onlangs moest ik mijn eigen moeder van 96 uitvoerig bevragen over haar levensverhaal. Het was een opdracht bij een studie die ik doe over de invloed van de generaties voor mij. Gelukkig kón ik het nog vragen. Ondanks haar afnemende geheugen wist ze op bijna alle vragen antwoord te geven. Ze vertelde me dingen die ik nooit had geweten.

Normaal gesproken vraag je meestal niet zo door en kom je veel dingen nooit te weten. ‘Had ik het maar gevraagd’, denk je later dan. Een gemiste kans om van je eigen geschiedenis te leren en te groeien in vernieuwde keuzes.

Waar ik naar op zoek moest van mijn docent waren vooral de normen en de waarden die er in ons gezin en in het gezin van mijn ouders golden. Het verhaal achter het verhaal zou je kunnen zeggen. Dus niet alleen de feiten maar veel meer de ongeschreven levensmotto’s, de relationele patronen, de pijn en onmacht die er was.

De nieuwjaarstoespraak van burgemeester Verhoeve had dezelfde insteek. Het gaat niet alleen om de feiten en de cijfertjes. Maar het gaat juist om de diepere waarden van onze samenleving. Die zitten vaak dieper dan verwacht. Dat vraagt van u en mij om wat dieper door te graven. Alstublieft, u krijgt vandaag een gratis schep!