Foeballuh!

Ik zal voetbal op zich nooit begrijpen denk ik. Hoe tien mannen achter een bal aanrennen om, wanneer ze hem dan eindelijk hebben, weer weg te trappen. Als ik achter iets aanren omdat ik het wil hebben moet je van goeden huize komen om het weer af te pakken hoor. De hele sfeer die om voetbal heen hangt snap ik ook niet.
Ik kan na het weekend op mijn werk komen om enkele collega’s in complete grafstemming aan te treffen. Denkend dat er heel wat aan de hand is vraag ik er dan naar, om vervolgens te horen dat Ajax heeft verloren. Tja. Ik verlies ook weleens met een spelletje. Ga ik ook niet met een chagrijn van hier tot Tokio naar mijn werk.
Ik moet er ergens ook wel weer om gniffelen hoor. Dat fanatisme. Op televisie zie je dan van die supporters die met dikke aderen in hun nek, tong uit de mond en ogen als een Disney-figuurtje zitten toe te kijken. Als er iets niet lukt zie je het ongeloof en de frustratie op hun gezichten, terwijl ze wanhopig naar hun hoofd klauwen. Lukt het wel dan is het een beeld van pure euforie. Alsof ze als het ware zelf dat doelpunt hebben gemaakt. Net als De Thuiscoach. As we speak zitten mijn schoonvader en zwager de opstelling van een wedstrijd te bespreken. De Thuiscoach weet het namelijk altijd beter dan de echte coach. Ik vertel dit overigens met de beste bedoelingen hoor, ik moet er altijd smakelijk om grinniken. En als het WK of EK dan is en ‘ons cluppie’ doet mee dan zit ik zelf precies zo op de bank.
Nee, ik ken geen spelers, ik ben blijven steken bij Ed de Goey in het jaar kruik, maar ik ben minstens zo fanatiek als de heren. Het is namelijk zálig om ongestoord commentaar te kunnen leveren. Trots vertel ik dat ik weet wat buitenspel is en als de tegenpartij zorgt voor een gele kaart dan is het sowieso een schwalbe geweest. Lekker een biertje erbij en een bak borrelnoten en een avondje voetbal is de perfecte gelegenheid voor gezelligheid en lekker schreeuwen. Ik hou er wel van.

Merit van Schalkwijk

meritmaaktmee@gmail.com