Schrijft u die stukjes?

Als columnist moet je maar afwachten of mensen de moeite nemen om je schrijfsels te lezen. Bij mij blijkt dat wel mee te vallen. Onlangs zat ik met een vriendin koffie te drinken in een gezellig tentje in de Benschopperstraat, toen er opeens een grote vent in motorjack op onze tafel af kwam. “Schrijft u die stukjes in Zenderstreeknieuws?” vroeg hij. Ik was onmiddellijk in hoogste staat van waakzaamheid. Oorlogscorrespondenten lopen risico’s, maar ook als columnist zit je in de frontlinie van de journalistiek. Mensen hebben tegenwoordig korte lontjes.
Ik bekeek de man aandachtig. Ik zag geen clubembleem. Was hij misschien lid van de “Heaven’s Angels”? Nee, dat waren vrouwen, net als “Sweet Surrender”. Misschien was hij van het IJsselsteinse chapter van “Loud pipes take lives”. Zou hij ergens boos over zijn? Ik heb ooit geschreven dat motorrijders denken dat hun IQ in decibels wordt uitgedrukt, maar dat is nooit gepubliceerd. Ik bedacht snel een verdedigingstactiek, voor als ik het verbaal niet zou redden. Ik verwijderde de roze geglazuurde bovenlaag van mijn tompouce. De man droeg zijn horloge rechts, en was dus waarschijnlijk linkshandig. Ik moest daarom vooral oppassen voor zijn linkse directe, dus ik hield zijn linkerhand scherp in het oog. Met mijn rechterhand zou ik de stoot afweren, en tegelijkertijd met links de vanillepudding van de tompouce in zijn ogen wrijven. Dan was hij even uitgeschakeld en kon ik hem met een heupzwaai vloeren achter de taartenvitrine. Vervelend voor de serveersters, maar een tientje fooi maakt veel goed. Mijn pacifistische vriendin was een groter probleem; dát ging ik niet redden met een tientje...
Het moest in elk geval duidelijk zijn dat ik niet begonnen was. Ik nam een slokje koffie, en zei zo vriendelijk mogelijk: “Jazeker, die stukjes schrijf ik.” De man kreeg een grijns op zijn gezicht en gaf me een schouderklopje. “Leuke stukjes meneer, vooral mee doorgaan!”
Terwijl hij wegliep moest ik diep nadenken. Zouden mijn stukjes te soft zijn?

Rinus Verweij