Loslaten

IJsselstein heeft van oudsher een bruisend uitgaansleven; vooral in de Voorstraat, en met name in het weekend. Ik was zelf geneigd om de kroegen en dansgelegenheden in dat roemruchte stukje IJsselstein als één grote Poel des Verderfs te beschouwen, totdat ik daar zelf een keer gezellig had doorgezakt met een paar vrienden. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik stond te juichen bij het idee dat mijn puberende zoon dat voorbeeld van zijn vader wilde gaan kopieëren.
Er is daar nogal eens bonje in het weekend. Opgroeiende kinderen lopen dan wel niet in zeven sloten tegelijk, maar een stuk of vier – daar draaien ze hun hand niet voor om. En mijn zoon miste het instinct om op het juiste moment niet op te vallen; dat is ook lastig als je bijna twee meter lang bent.
Zo liep hij - uitgerekend in de Voorstraat! - een keer met een door een aanrijding afgebroken verkeersbord te slepen om te voorkomen dat fietsers erover zouden vallenen zich zouden bezeren. Natuurlijk kwam juist op dat moment een politieauto langs rijden, en had hij heel wat uit te leggen. De souplesse waarmee hij zich eruit wist te lullen bepaalde zijn keuze voor de advocatuur.
Niettemin verbond ik zijn voornemen om de Nieuwjaarsnacht in de feestelijke dranknevel van de Voorstraat door te brengen aan stringente voorwaarden, mijns inziens passend voor een 16-jarige. Om vier uur thuis, en bellen bij problemen. Na half vier was ik klaarwakker, en steeg mijn ongerustheid. En ja hoor, om even voor vier uur ging de telefoon. Zoonlief, met even heldere als bezorgde stem. “Pa, ik sta hier bij mijn hockeymaatje P... ; hij is stomdronken, en hij weet zijn eigen telefoonnummer thuis niet meer. Kun jij in de ledenlijst het nummer opzoeken en mij laten bellen? Zodra zijn vader er is kom ik naar huis.”
Mijn antwoord, nadat ik het nummer had doorgegeven: “Goed gedaan jongen. Ik zie je wel verschijnen. Ik zit klaar met chocolademelk.”
Soms moet je kinderen inderdaad los kunnen laten.

Rinus Verweij