Menselijke maat

Volgens de Bijbel mag je niet vloeken. Dit gebod dateert onmiskenbaar uit een tijd zonder computers, anders zou er vast wel meer begrip zijn geweest voor krachttermen. Het is ironisch dat computers - én andere elektronische systemen- zijn bedacht om het gemak van de mens te dienen en communicatie te bevorderen, maar dat het resultaat vaak het tegendeel blijkt te zijn.

Systemen die deuren zouden moeten openen blijken vaak een ondoordringbare muur. Markant voorbeeld: onze glazen plantenkas aan de Overtoom. Kort voor Kerstmis belde ik het Stadskantoor. Ik hoorde een bandje: “Al onze medewerkers zijn in gesprek. Een ogenblik geduld alstublieft. Tuut-tuut-tuut...”

Even een schroefje halen bij Hubo kan ook al niet meer

Na twintig ogenblikjes geduld fietste ik naar het Stadskantoor, waar een beveiliger mij vertelde dat het voltallige personeel aan de Kerstborrel zat. Had ik kunnen lezen op de website van de gemeente, maar hoe leuk zou het zijn geweest als ik geen bandje had gehoord, maar een aangeschoten receptioniste aan de lijn had gekregen met de mededeling: “Hoi, met de gemeente Montstein, oh sorry: IJsselvoort. we zitten (hik!) aan de Kerstb..borrel! Kom je gezellig een neut meepakken?” Conclusie: de menselijke maat is tegenwoordig zoek. Even een schroefje halen bij Hubo kan ook al niet meer...
Maar terug naar het Stadskantoor. Op de Sprokkelhorstavond mocht ik voor mijn Churchill voorstelling gebruik maken van de burgmeesterskamer. Een prachtlocatie vanwege het honderd jaar oude bureau van burgemeester Kronenburg (1858-1928). Maar het kantoor baadde in ijskoud tl-licht. Een lichtschakelaar ontbrak, want de verlichting wordt centraal geregeld en kan niet individueel worden bediend. Burgemeester Kronenburg zou zelf gewoon de olielamp lager hebben gedraaid.

Rinus Verweij