Heen en Weer

“Zo denk ik dikwijls over het geheim van het bestaan, en dat ik op de wereld ben om heen en weer te gaan.” Dit is een tekstfragment uit het lied De Veerpont, ooit geschreven door taalvirtuoos drs. P. Dit lied is ook toepasbaar op de IJsselsteinse brugwachters, waar ik mijzelf toe mag rekenen.

Het heen en weer gaan doen we overigens niet varend, maar fietsend tussen de Oranjebrug en de IJsselbrug.

Op de fiets van brug naar brug en terug

Doordat beide bruggen door één man moeten worden bediend is de brugwachter genoodzaakt om voortdurend heen en weer te fietsen, zoals die vliegende fakir in de Efteling. Zo’n vliegend tapijt zou het leven van de brugwachter sterk veraangenamen, evenals airconditioning in het brugwachtershuisje, en camera’s die tonen welk vaartuig nadert zodat er niet voor niets naar de andere brug gefietst hoeft te worden.
Toch mag ik niet klagen. Ik werkte ooit voor een callcenter, en heus: werken als brugwachter is veel leuker. Je wordt vriendelijk gegroet, en je maakt de gekste dingen mee. Amateur-schippers met grote huurjachten zorgen voor hilarische taferelen. Enkele brugwachters willen een boek schrijven over onze ervaringen. Een collega wist al een titel: ‘De brugwachter krijgt hem altijd omhoog’, maar dat vind ik dubieus. Ik vrees zelfs dat de redacteur deze zin uit mijn column schrapt. Dan liever een chique Latijnse titel: ‘Stercore Accidit’ (Shit happens). Want soms gaat er wat mis bij de brug. Vorig jaar kwam een pizza-koerier als een rat in de val te zitten tussen de slagbomen waar hij nog even onderdoor wilde sprinten. Dat leverde mij een gratis pizza op, én een sterk verhaal.
Een ander sterk verhaal is de regulering van het brugwachterswerk.
Daarover later meer.

Rinus Verweij