Zelfredzaamheid

Sinds een aantal jaren doet de overheid weer een beroep op “uw” zelfredzaamheid. De wachtlijsten voor zorg en hulp nemen toe in aantal en omvang, het beroep op Wajong, verpleeghuizen, sociale werkplaatsen, de rechter neemt een onverantwoorde vlucht, kortom de kosten vliegen de pan uit (vindt het Rijk). En dus “zelfredzaamheid”.

Tuurlijk, op commando

Daar is iets mee. Het voelt voor mij hetzelfde als dat iemand je vraagt om even spontaan te doen. Tuurlijk, op commando. Ik heb er geen enkel probleem mee om zelfredzaam te zijn. Als ik dat zelf beslis. Maar in hoeverre ga ik nog zelf over mijn leven? Op dag 1 krijg je een hielprik, met 4 jaar moet je niet alleen verplicht naar school, maar krijg je ook allerlei testen om je oren, je moet verplicht naar school tot je een “startkwalificatie” hebt. En daarna?
In Litouwen ben je een Man als je drie dingen voor elkaar hebt: een gezin stichten, een boek schrijven en een huis bouwen. Ik kan me daar wel in vinden. Mag omgekeerd ook voor de Vrouw zo gelden, hoor. De moeilijkste is dat huis, de ultieme vorm van zelfredzaamheid. Maar waar in Nederland kan dat? Alleen in speciale experimenteerzones waar de ‘normale” regelgeving buiten werking is gesteld. En wie kan dat? Vooral de Rijken die vrijelijk alle specialisten kunnen inhuren om hun huis te láten bouwen. En da’s toch iets anders dan zélf bouwen. Niet iedereen heeft twee rechter handjes, ik geef dit slechts als voorbeeld van regels die zelfredzaamheid in de weg zitten. En die regels zijn ook bedoeld om risico’s uit te sluiten. Dat heet de regelreflex. Zodra zich een incident voordoet bedenkt Den Haag een regel. En weer is uw zelfredzaamheid ingeperkt. Want zelfredzaamheid is ook keuzevrijheid. De grootste omslag is de Omgevingswet, bedoeld om u als burger meer ruimte te geven. Dan moet die oude regelreflex natuurlijk wel van tafel. Wellicht dat ik er als bestuurder mij ook nog wel eens schuldig aan maak.

Wethouder Bob Duindam - Oudewater