Rode Kruis
Algemeen
203
keer gelezen
Twee jaar geleden heb ik tijdelijk telefonisch donateurs geworven voor het Nederlandse Rode Kruis. Dat werk lag me niet, mede door de wetenschap dat de directeur van deze organisatie jaarlijks met ruim twee ton naar huis ging. Niettemin heb ik nostalgische gevoelens bij het Rode Kruis. Er hangt een ouderwets soort heroïek omheen die doet denken aan de Bescherming Bevolking en het Leger des Heils. Bij het Rode Kruis denk ik aan struise verpleegsters in een wolk van lysol met witte gesteven schorten en legergroene verbandtrommels.
Heroïek tijdens de Avondvierdaagse
Het Rode Kruis verstrekte voedselpakketten aan krijgsgevangenen en deelde na de bevrijding Zweeds wittebrood uit. Ze behandelden bevroren lichaamsdelen bij de barre Elfstedentochten van 1947 en 1963. Afgelopen donderdag vond ik iets van die heroïek terug bij de Rode Kruisvrijwilligers die bijstand verleenden bij de Avondvierdaagse. Deze mensen beschikken over een robuust soort medische kennis die mij herinnert aan de Zelfhulp en Kameradenhulp uit de militaire dienst. Dat gevoel werd nog versterkt toen een vrijwilliger mij vol trots de nieuwe mobiele evenementenhulppost toonde. Ik dacht direct aan het veldhospitaal uit de legendarische tv-serie MASH. Er waren twee veldbedden voor eerste hulp aan slachtoffers en men beschikte zelfs over een verzegelde trauma-uitrusting voor ernstige calamiteiten: grote aantallen zeer ernstige verwondingen als gevolg van incidenten waar je toch op voorbereid moet zijn, hoe klein de kans dat het echt gebeurt ook is. Gelukkig bleven de verwondingen nu beperkt tot een paar schrammen en een bloedneus. Er hoefden zelfs geen blaren doorgeprikt te worden, maar dat kwam misschien omdat er maar drie dagen gelopen werd. En door sommigen maar één dag. Flauw hoor.
Rinus Verweij