Kathedralen bouwen

Klein zijn en groot denken. Het is een gedachte die wel eens bij mij opkomt. Een gedachte die mij inspireert. Klein zijn en groot denken is ook: kunnen denken en verbeelden voorbij de tijd waar je deel van uitmaakt. In het rijkelijk geïllustreerde boek ‘Ga kathedralen bouwen!’ laat inspirator Daan Quakernaat zien hoe ‘klein zijn en groot denken’ kan uitpakken.

Fascinerend vind ik ze: kathedralen. Enorme, tot de verbeelding sprekende gebouwen met bijbehorende verhalen. Door de jaren heen heb ik er een aantal bezocht. In Nederland, maar ook buiten onze landsgrenzen. Bijzonder ook zijn de verhalen over de mensen die de kathedralen bouwden. Mensen die het eindresultaat vaak niet meemaakten.

Over die vroegere kathedralenbouwers gesproken, nog zo’n beeld: ze hadden niks en konden alles. Tegenwoordig kunnen we dat beeld met enige overdrijving vervangen door een andere tegenstelling: we hebben alles en kunnen niks. Dat is een beeld waar je je vast wel iets bij kunt voorstellen.

Als wij anno-nu ‘kathedralen’ willen bouwen, stuiten we op allerlei vragen vooraf. Vragen als ‘Wanneer is het af?’, ‘Hoe ziet het er dan uit?’ en ‘Hoe komen we tot een sluitende begroting?’. En als we die vragen niet kunnen beantwoorden? Dan zijn we bang voor de risico’s en bouwen niet of nauwelijks meer. We willen liever zekerheid vooraf. Maakbaarheid in volle glorie.

Voor mij staan kathedralen ook voor geloof en passie. Geloof in waar je mee bezig bent. En passie om voorbij jezelf te kunnen denken. Bovendien is passie evenals goed gereedschap nodig om aan een kathedraal te kunnen beginnen. Sterker: Je zou kunnen zeggen dat je niets aan gereedschap hebt zonder passie. Maar ook omgekeerd: passie vereist goed gereedschap.

Ja, ook ik droom af en toe. Over kathedralen die ik samen met inwoners wil bouwen. Voorbij onszelf. Het kan, ik geloof erin.

wethouder Jocko Rensen - Montfoort