Pierlala

Ik ben argwanend tegenover brieven van de overheid, óók (of juist) die van onze gemeente. Deze brief van 2 juli begint met: ‘Buiten spelen is voor kinderen gezond. Lekker met vriendjes / vriendinnetjes in de buitenlucht.’ Een naïeveling denkt misschien: “Leuk, ze gaan een nieuwe jeugdactiviteit organiseren.” Maar ik weet beter. Als een werkgever je koffie aanbiedt met de woorden “Hoe bevalt je werk?” volgt er geheid een slechtnieuwsgesprek, zoals geoefend in een managementcursus.

Het gaat over een klimrekje niet over een DC-3 Dakota

Ook in deze brief komt de aap snel uit de mouw: het speeltoestel pierlala aan het Eurovisieplein voldoet niet meer aan de veiligheidseisen. Nu klinkt pierlala ook niet zo degelijk. Ik moet bij deze Vlaamse schelmennaam denken aan doodshoofden en witte lakens. Overigens kregen bewoners van de Witakker een identieke brief over het speeltoestel zonnebloem; dat klinkt ook fragiel, maar minder morbide. En waarachtig: de situatie is ernstig. ‘Het speeltoestel is in dermate slechte staat dat repareren niet mogelijk is’. En denk nu niet dat je dat oplost met een paar extra schroeven, ‘...omdat dit volgens strenge veiligheidseisen alleen mag gebeuren met originele onderdelen.’ En die zijn niet meer te krijgen. Let wel: we hebben het over een klimrekje en niet over een DC-3 Dakota. Volgens mij moeten ze gewoon bezuinigen, maar dan wél met pijn in het hart: ‘Het is heel vervelend dat uw kind juist in deze zomervakantieperiode niet direct bij huis buiten kan spelen. De veiligheid staat echter voorop.’ Kop op gemeente, zó erg is het nu ook weer niet. Wij hadden vroeger geen aan strenge veiligheidseisen getoetste speeltoestellen. Ik ging met geschaafde knieën cowboytje spelen, knikkeren, of belletje trekken. Of slootje springen en met je kont in de bagger belanden. Daar werd je hard van.

Rinus Verweij