Naar de maan

Afgelopen week was het vijftig jaar geleden dat de mens een voet op de maan heeft gezet. Het zal je waarschijnlijk niet ontgaan zijn. Er werd in alle media heel veel aandacht aan besteed.

Deze memorabele gebeurtenis is de geschiedenisboeken ingegaan. Inclusief ouderwetse beelden van zeer slechte kwaliteit. De mens, of kan ik beter zeggen de wetenschap, gaat er prat op dat ze het ooit voor elkaar hebben gekregen een voet op het maanlandschap te hebben gezet. Kosten nog moeite werden gespaard om dergelijke ruimtevaartreizen uit te voeren. En ruiterlijk werd ook nog eens toegegeven dat het een belangrijke prestige kwestie was in de Koude oorlog tussen Rusland en Amerika van die tijd.

Het beste in ons los maken

Hoog boven ons hoofd werd een spel gespeeld wie de sterkste en slimste is op deze aarde. Wie er het eerste is, die wint! Ruimtevaart werd oorlogsterrein. Wat mankeert ons mensen toch? Aan mijn toon van schrijven merk je natuurlijk al dat ik niet veel met die maanlanding heb en al helemaal niet met de ongekend hoge kosten die het met zich meebracht. Maar Kennedy zei dapper: “Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het moeilijk is. Omdat het doel is het beste in ons los te maken.” Hij bedoelde hier het gekwetste ego van Amerika, dat wel een oppeppertje gebruiken kon. To the moon and back, dat was de missie. Behalve de euforie van dat moment zijn we er als mensheid niet veel mee opgeschoten. Hier op onze eigen planeet, waar wij onze allesverslindende voetstappen dagelijks zetten, zijn de problemen inmiddels niet te overzien. Laten we daar onze centjes maar in steken. Dat lijkt mij prestigieus genoeg! Dan kunnen we in de nacht zeker blijven genieten van die mooie, romantische maan aan een heldere lucht. “Met als doel het beste in ons los te maken.”
Dat spreekt toch veel meer tot onze verbeelding?

Margreet Nagtegaal