Rode roos

Bij een bos bloemen heb ik altijd een dubbel gevoel. Zo mooi, en tegelijk kun je er maar zo kort van genieten. Het liefst heb ik iets bloeiends met wortels eraan, om langer van te kunnen genieten. Een kennis zei ooit dat je met een bos bloemen eigenlijk iets geeft wat aan het doodgaan is. Geloof me, dat beeld maakt het niet makkelijker om ervan te genieten. Maar als ik toch een bos bloemen krijg, besteed ik ook aandacht aan de intentie van de gever, zodat de bloemen toch tot hun recht komen.

Geen rozen uit Kenia maar lokaal geteelde bloemen

Een duurzaamheidsexpert vertelde me dat er tegenwoordig veel rozen uit Kenia komen. Hij gaf aan dat Fair Trade hierbij niet echt beter is. De arbeiders krijgen structureel zoveel gif te verduren dat hun inkomsten rechtstreeks naar het ziekenhuis gaan. Een ongezonde situatie. Ik zie een prachtige rode roos voor me. Daaromheen het hele plaatje van kweken; met zieke arbeiders, dreigende watertekorten en verarming van de gronden daar. En waarvoor? Voor goedkope rozen en sperziebonen voor ons gemak, liefst het hele jaar door. Begrijpelijk dat deze misstanden momenteel veel in het nieuws komen. “Wat kan dan wél?”, vraag ik de expert? Zijn antwoord: “Koop lokaal geteelde bloemen, het liefst bloemen die ook op dat moment in de natuur bloeien. Zo is de belasting op gif, water en energieverbruik het kleinst.” De beleving van een mooi veldboeket komt in me op. Dan is het toch handig dat de Provincie Utrecht meer bloemenbermen wil. Zo kunnen we weer gaan herkennen welke bloemen op dat moment op een natuurlijke manier bloeien, in plaats van wat ze in verre landen voor ons gekweekt hebben. En intussen ook buiten genieten van de bloemenzee; net zoals ik mij uit mijn kindertijd nog herinner.

Ivon Vrolijk
KlimaatneutraalIJsselstein.nl