A Local Swim

Er zijn soms dingen die je juíst moet doen als iedereen je adviseert om het níet te doen. Trouwen, wethouder worden, parachutespringen of: meedoen aan A Local Swim!

Iedereen bij wie ik het zwemgebeuren ter sprake bracht schudde het hoofd over die dwazen die meededen. Smerig water, ratten, enge ziektes; dan kun je net zo goed bij de politie gaan werken om aso-trouwstoeten staande te houden! Kortom: louter rampscenario’s. Ik heb dan ook tot de laatste minuut geaarzeld over mijn deelname.

En toen lag ik voor ik het wist in de IJssel

Uiteindelijk gaf mijn (controversiële) bewondering voor Máxima de doorslag. Als zij meedoet aan de City Swim in Amsterdam, moet ik dan terugdeinzen voor een stukje zwemmen in de IJssel? Het is toch voor een goed doel? Goed, twee kilometer is niet niks, en 18 graden is vrij koud als er geen wetsuit in jouw maat beschikbaar is, maar ik ben zaterdag toch gezwicht voor de uitdaging. En waarachtig: ik heb geen spijt. De inschrijving in de fabriekshal van Schilte deed denken aan de Elfstedentocht; nerveuze spanning, gedoe met startnummers en gedrang bij de tafels. Er werd een startnummer met viltstift op mijn hand geschreven, en ik kreeg een badmuts met een detectiechip. Toch prettig om te weten dat eventueel je stoffelijk overschot kan worden opgespoord en geïdentificeerd. Voor de start van mijn ‘wave’ werden we getrakteerd op een plensbui, wat leidde tot kreten als: ‘Hé, we gaan toch niet nát worden?’ Ik zocht de nabijheid van twee mannen zonder wetsuit, naast wie ik slank leek. En toen lag ik voor ik het wist in de IJssel, onder hartverwarmende aanmoedigingen van de supporters aan de kant, rustig zwemmend in mijn eigen tempo. Vijf kwartier later was ik een unieke ervaring rijker. Met hulde voor de organisatie. Nu nog de Elfstedentocht.

Rinus Verweij