Als een robot

De ontwikkelingen van robots gaan steeds verder. Ik ben helemaal niet technisch en wat er allemaal mogelijk is vandaag de dag gaat mij zeker boven mijn pet.

Mijn kennis van wat er mogelijk is anno 2019 blijft ongeveer steken bij de huis, tuin en keukenapparaten met daarbij nog wat geavanceerd speelgoed of gebruiksartikelen. Van een robot grasmaaier krijg ik een glimlach om mijn mond. Het ziet er zo relaxt uit. Een strak gazonnetje, perfect gemaaid, zo mooi en zo groen. En dat helemaal vanzelf. In andere sectoren wint de robot langzaamaan ook terrein. Zoals in de zorg. Ik zag deze week een filmpje over een Robot Saar die een eenzame of dementerende dame gezelschap hield en dat best aardig deed. De betreffende dame had ook een glimlach om haar mond. De ontwikkelingen staan niet stil.

Op de automatische piloot

Nog even en dan zijn er robots die ingezet worden bij de receptie of een robot die stimuleert bij de dagelijks activiteiten. De robot is vaak geduldiger en efficiënter dan een mens of een verpleeghulp. Laten we ook eerlijk toegeven. We leven zelf ook vaak als een robot en geven automatische antwoorden en vertonen automatisch gedrag. Nu ik zelf ziek ben, besef ik temeer dat een mens geen robot is. Ik heb geen knopje aan en uit. En zeker niet wat betreft het gevoel. Alles wat voorheen min of meer automatisch ging, dus op de automatische piloot, is anders geworden. Elke dag is een geschenk. Mijn man is een geschenk. Wat ik kan doen is een geschenk, zelfs het schoonpoetsen van de keuken is een geschenk. De moraal van mijn verhaal vandaag. Een robot in de zorg of waar dan ook is prima. Zolang we maar die glimlach om onze mond zullen krijgen. Daarnaast graag een mens naast mijn bed die niet op de automatische piloot staat en als een robot haar werk doet. Maar geduld op kan brengen en echt naar mij luistert als er iets is. Nooit beseft dat wij nog zoveel van een robot kunnen leren!

Margreet Nagtegaal