Vijf talen van liefde

De goedheiligman heeft weer voor veel gezelligheid gezorgd. De familie kwam weer eens met z’n allen bij elkaar en iedereen stond bij de Sint even in het licht. Het had ook een andere kant. Er werd veel gegeven. Nu mag je een gegeven paard niet in de bek kijken, maar - hoe zal ik het netjes zeggen - de meeste van mijn cadeautjes stonden niet op mijn verlanglijstje… Zucht. Bij het afscheidslied van Sinterklaas reflecteer ik even op ons samenzijn: wat is het toch dat we zo massaal geven in deze donkere dagen? Wat is het wat we nodig hebben, écht nodig hebben?

Zijn zelfgemaakte cadeautjes koesteren we

Ik denk terug aan een gesprek dat ik afgelopen week met een echtpaar had. Ze spraken elkaars taal van de liefde niet. En er zijn wel vijf talen van liefde; daarvan is cadeautjes geven er slechts een van. Een paar dagen later ben ik bij mijn schoonvader en blader door het boek van de uitvaart van mijn schoonmoeder. Mijn schoonouders zijn een pikeur in ‘geven’. Mijn schoonmoeder deed het niet alleen middels cadeautjes met Sinterklaas, maar ze deed het ook het hele jaar door, getuige de vele liefdevolle woorden die op haar uitvaart werden gesproken. Geven deed ze vooral door warme aandacht. En ze deelde veel lieve knuffels uit. Ook mijn schoonvader geeft graag vanuit zijn hart, maar ook vanuit zijn handen. Zijn zelfgemaakte cadeautjes zijn de enige cadeautjes die hier in huis een heel leven lang meegaan en niet in de weggeefdoos verdwijnen. Het houten rood-witte paardje van afvalhout, een stevig krukje met blauwe tegeltjes die mijn schoonvader ergens gevonden had, een zelf geknutseld kersthuisje met écht licht. Ze zijn de mooie herinneringen aan voorbije sinterklaasfeesten, maar getuigen vooral van het geven van aandachtige liefde.

Marie-José de Zeeuw
KlimaatneutraalIJsselstein.nl