Windowwatchen

Ik moet het rustiger aan doen van de dokter. Gedurende zes dagen koorts had ik genoeg tijd om te bedenken hoe. Ik zou minder ‘ja’ gaan zeggen tegen alle leuke dingen die op mijn pad komen. Ik zou me niet meer haasten, ook al heb ik tijdnood. En ik zou meer gaan bankhangen en televisiekijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar na twee jaar nauwelijks televisiekijken kwam ik erachter dat de tv-programmering inmiddels niet meer aansloot bij mijn doel; detectives, spanning en sensatie zijn nu eenmaal niet het goede voer als je je hart wat minder snel wilt laten kloppen en in de slowstand moet komen.

Ik dataschaam me rot. Liever samen netflixen!

Mijn collega’s wisten raad: Netflix! Ze opperden allemaal leuke titels van films en series: The Restaurant, Bonusfamiljen, The Two Popes, The Crown, Victoria. Dus de laptop ging aan en na een paar weken netflixen was ik weer helemaal relaxed.
Tot vanavond. Tussen het netflixen door open ik mijn mail. Een Klimaatje vraagt me of dataschaamte niet iets voor me is?

Even voel ik me betrapt en kijk schichtig om me heen of er ergens een Big Brothercamera hangt. Ik lees de rest van de mail en begrijp dat het een hint betreft om een column te schrijven over dataschaamte.

In het bijgevoegde artikel lees ik dat een uur netflixen gelijk staat aan tien kilometer autorijden. Tenzij je met zoveel mogelijk mensen naar dezelfde film zou kijken.
Ik dataschaam me rot, dus wat nu? Een Netflixserie brengt me gelukkig op een goed idee als ik zo’n twintig mensen uit de vijftiger jaren voor een winkeletalage naar een programma op een zwart-wittelevisie zie kijken. Eureka! Als u binnenkort een laptop voor mijn raam ziet staan, moet u niet raar staan te kijken…

Marie-José de Zeeuw
KlimaatneutraalIJsselstein.nl