Takkenzooi

Al eens eerder schreef ik in deze column over onze koningspoedel. Een super lieve hond, maar ook soms super eigenwijs en eigenzinnig. Dat schijnt bij dit ras te horen. 

Van alle honden die we inmiddels gehad hebben in ons leven wint zij het op alle fronten met vlag en wimpel. Ze heeft zo van die eigenaardige gewoontes. Elke uitlaatbeurt neemt ze bijvoorbeeld wel een stok mee naar huis. Onze achtertuin lijkt werkelijk vaak op een dumpplek van dode takken, groot en klein. Heb je het net weer opgeruimd, ligt er de volgende dag gewoon weer nieuw aangesleept brandhout. Een echte takkenzooi.

Het is wel een prachtig gezicht. Een grote zwarte statige poedel met een grote tak in haar bek die ze zo snel mogelijk thuis wil brengen. Meestal gooit ze hem neer in de tuin en kijkt er verder niet veel meer naar om.

Onlangs waren we ook weer aan het wandelen. En, ja, het zelfde als altijd. Puck ziet een mooie tak en loopt er even later met opgeheven hoofd trots mee weg. De buit lijkt weer binnen. Maar even later gebeurt er iets geks. Puck legt de tak bewust neer aan de kant van de weg. Huh? Dat doet ze meestal niet. Ze graaft wat met haar poot in het gras en daar komt ineens een veel dikkere tak tevoorschijn. Met grote moeite balanceert ze de veel te zware tak tussen haar sterke tanden. Het kost haar duidelijk moeite het grote ding mee te nemen maar het lukt haar toch. ‘Gekke Puck, je lijkt wel een mens. Altijd maar groter willen, niet tevreden met wat je al hebt,’ denk ik stilletjes. Na verloop van tijd is de tak toch echt te zwaar voor onze poedel. Het zware gevaarte valt uit haar bek en Puck laat hem nu wijselijk liggen en komt deze keer zonder stok weer thuis. En ik..., ik heb mijn lesje van ‘genoeg is genoeg’ weer geleerd.

Margreet Nagtegaal