Solidair?

Geweldig dat het abonnementstarief is ingevoerd. Mensen die vanwege hun beperking gebruik moeten maken van verschillende vormen van ondersteuning – huishoudelijke hulp, verzorging en verpleging, hulpmiddelen en dergelijke – hoeven nu niet meer voor iedere voorziening apart een eigen bijdrage te betalen. Hun beperking maakt het niet nog moeilijker om financieel overeind te blijven.

Een aantal mensen dat ook in aanmerking kwam voor deze voorzieningen, zag daar vanaf omdat de eigen bijdrage meer bedroeg dan zelf iemand vinden. Dan was zelf inhuren van iemand die, vaak zwart, hulp kon geven goedkoper dan de eigen bijdrage. En het is juist deze groep die nu heeft besloten om zich alsnog te melden voor de door de gemeente verstrekte huishoudelijke hulp. Want vanwege dat abonnementstarief was dat in één klap veel goedkoper dan het zelf inhuren van iemand.

Voor de goede orde, de indicatie deugt. Mensen hebben fysieke of psychische problemen en komen daarom voor hulp in aanmerking: als je ondersteuning nodig hebt krijg je die. Inkomenspolitiek dient dan geen rol te spelen. Maar het effect is wel dat mensen die het echt nooit zelf kunnen betalen – zoals mensen met een AOW of een minimumloon – nu vanwege het beperkte budget wat het rijk voor deze hulp aan gemeentes geeft de dupe kunnen worden van mensen die deze hulp wel zelf kunnen betalen.

Wat weegt nu zwaarder? Het feit dat je het nodig hebt vanwege je aandoening, of het feit dat je vanwege je inkomen best in staat bent dit zelf te betalen? En het feit dat een gemeente steeds minder geld van het rijk beschikbaar krijgt hiervoor. Zegt u het maar!

column wethouder | yolan koster - montfoort