Ik zal handhaven (2)

Regels handhaven bij de eigengereide Hollanders (dat Urk laat ik maar buiten beschouwing) is een mega-uitdaging, zéker nu met die klockdown. 

Vaak laat dat handhaven zich in het Engels treffend omschrijven als ‘pennywise, poundfoolish’; op grote misstanden heeft de overheid onvoldoende grip en daarom wordt ter compensatie bikkelhard toegezien op regelingen die makkelijker controleerbaar lijken. De toeslagenaffaire is daarvan een triest voorbeeld.

Ik hoop vurig op een terugkeer naar ‘normaal’

Al jaren worden werkloosheidsuitkeringen van hier werkloos geraakte seizoensarbeiders weggesluisd naar Oost-Europa. Hetzelfde geldt voor uitkeringen en kinderbijslag die zonder afdoende controle naar Noordwest-Afrika worden overgemaakt en waarop onze overheid al even weinig grip krijgt als op de asielstroom uit tegengestelde richting. Daarentegen werd met draconische navorderingen bikkelhard opgetreden tegen makkelijke slachtoffers: vermeende fraudeurs met als enig vergrijp het verdwalen in de fiscusdoolhof. De handhaafproblematiek manifesteert zich in de huidige coronacrisis al even pijnlijk, zeker in vergelijking met onze buurlanden. Ik hoop vurig dat we ooit terug kunnen naar normaal, met de kanttekening dat ons ‘normaal’ al abnormaal genoeg is. Ik verlang naar de gezellige drukke vrijdagmarkt, waar Elly weer op haar oude stek stroopwafels verkoopt. Naar een ouderwets avondje uit in het Fulcotheater met wijn en bitterballen in de overvolle foyer. Ik verlang zelfs naar turbulente nachtelijke raadsvergaderingen met vuurspuwende raadsleden en een massa publiek. Het is afwachten. De muterende pandemie is een moeilijk weg te vaccineren reactie van de natuur op overbevolking, zoals de pestepidemieën die in de middeleeuwen de snelgroeiende Europese steden teisterden.

de ijsselsteinse column | rinus verweij