Een nieuwe lente

Deze keer op speciaal verzoek een ouderwets vrolijke lentecolumn. Dat ruikt misschien een beetje naar spruitjes, maar spruitjeslucht verdwijnt met de azijn waar mijn schaarse critici ruimschoots over beschikken.

Afgelopen zondag begon de lente. Eigenlijk al eerder, want begin deze maand hoorde ik al de lokroep van de merel. ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’, zegt het spreekwoord. Over nieuw geluid gesproken: heeft u ooit van ‘booggeluid’ gehoord? Waarschijnlijk niet, al is het mogelijk dat u het booggeluid wel hebt gehoord, maar nog niet wist dat het zo heette. Booggeluid is het gierende lawaai dat de nieuwe tramstellen produceren als ze een bocht passeren en er meer zijwaartse druk op de wielen wordt uitgeoefend.

Ik doe mijn best om het leven zonnig te bezien

Dat is althans het antwoord van de provincie op klachten van omwonenden na de lang verwachte heropening van de sneltramverbinding tussen IJsselstein en Utrecht. Maar kop op; even een blik smeermiddelen opentrekken en het probleem is opgelost, als de tram daardoor tenminste niet in een slip raakt...
Ja, ik doe tegenwoordig echt mijn best om het leven van de zonnige kant te bezien. Ik kon mijn vriendin vroeger laten ontploffen door eind maart somber te constateren dat over drie maandjes de dagen alweer korter zouden gaan worden. Nu kijk ik daar heel anders tegenaan, mede door een anekdote over een voluptueuze Française die haar minnaar op 21 december - de kortste dag van het jaar - zwoel in het oor fluisterde: “Aujourd’hui c’est la plus longue nuit de l’année, chéri”.
Echt, er is nog zó veel om blij van te worden, al is het maar de opluchting die ik voel nu de verkiezingen eindelijk achter de rug zijn.
Nu nog even een kabinet formeren, de coronacrisis bezweren én: de tram smeren…

de ijsselsteinse lentecolumn | rinus verweij