De echte kampioenen

Je kent het wel. Alles wat groot en sterk is krijgt volop aandacht in deze wereld. De rijken der aarde vliegen in hun supersonische vliegtuig de ruimte in en het komt in het nieuws. Het is zelfs een wedstrijd geworden. Wie van de miljonairs is het eerst in de ruimte? Ik word er niet heet of koud van, zal ik maar zeggen. Terwijl het natuurlijk best bijzonder is. Maar als je veel, en dan bedoel ik heel veel, geld hebt kan je blijkbaar alles kopen en doen. Het zal wel. Daar heb ik niet veel mee. Ik ben meer onder de indruk van wat sommige mensen presteren tegen alle moeite en gebreken in. Neem nu Diede de Groot. Ze heeft afgelopen zondag opnieuw Wimbledon gewonnen. 

Ik ben gewoon Diede!

De rolstoeltennisser uit ons aller Oudewater versloeg in de finale enkelspel op overtuigende wijze de Zuid-Afrikaanse Kgothatso Montjane. Het is maar liefst de derde keer dat ze dit flikt. Daar heb ik heel veel respect voor. Daarvoor maakt mijn hart een sprongetje. De inwoonster van Oudewater won inmiddels al tien keer de grandslamtitel en blijft er heel gewoon onder. “Ik ben gewoon Diede en doe wat ik leuk vind.” Wat een doorzettingsvermogen. Wat een wilskracht heeft die dame! Ik zag haar ooit, tijdens een interview dat ik met haar had, thuis een balletje slaan tegen de muur van het huis. En zoals ik heb gelezen deed ze dat ook tijdens de complete lockdown om in vorm te blijven. Die vorm die dit seizoen dus beregoed is. Ik lees dat ze nog niet aan vakantie gaat beginnen. Vorige maand werd bekend dat de rolstoeltennisser ook nog naar Tokio gaat voor de Paralympische Spelen. Ze komt vast weer met een gouden plak naar huis in Oudewater. Wat zou ik het haar en haar mede Paralympics gunnen dat ze net zoveel aandacht krijgen als de gewone olympische spelen. Ze verdienen het!

column Margreet Nagtegaal