L’amour toujours

Op een druilerige, schemerige namiddag liep ik op straat. Bij het passeren van een aantal huizen keek ik terloops naar binnen en zag daar een ouder stel zitten. Zij met een kruiswoordpuzzel, hij met een boek. De lampjes stonden aan, een kopje koffie met een koekje op tafel. Ze straalden innige tevredenheid uit en toen ik verder liep begon ik te mijmeren. Dat dat kloppende plaatje me zo raakte.

Ik stelde me voor dat deze mensen al heel lang bij elkaar waren. Een knappe jongeman en een meisje met lange donkere krullen, in plaats van het witte haar nu. Twee mensen die elkaar zomaar ontmoeten en verliefd worden. Ze trouwen en de wittebroodsweken zijn geweldig, onbezorgd geluk en onwetend over de toekomst. Ze krijgen kinderen en hun wereld is compleet, het geluk kan niet op.

Toch zullen ook deze mensen flink hun portie hebben gehad. We maken het allemaal mee. Geldzorgen omdat hij zijn baan verloor en zij extra op de kleintjes moet letten. De ruzies die dit met zich meebrengt. Harde woorden naar elkaar of een koppig stilzwijgen. Ziekte en overlijden in de familie, de leegte die dit achterlaat. Misschien konden ze er niet over praten samen? Of het bracht hen dichter bij elkaar. De gezellige kerstavonden met het hele gezin, allemaal om de kerstboom met stapels cadeautjes. Samen werden ze ouder. De eerste grijze haren. De eerste rimpels en stramme knieën.

En altijd waren ze samen. Samen keken ze toe hoe hun kinderen het huis verlieten en samen werden ze opa en oma. Samen accepteerden ze het verstrijken van de tijd. Ed Sheeran zong het al zo mooi: “When my hair’s all but gone and my memory fades / And the crowds don’t remember my name / When my hands don’t play the strings the same way / I know you will still love me the same”.

Samen hielden ze van elkaar, ook nu ze niet meer jong en vitaal waren. En samen zag ik ze nu zitten daar achter dat raam. Een beeld van volmaakte liefde. Ik hoop dat iemand ooit langs mijn raam loopt en mij zo ziet zitten.

Merit van Schalkwijk

meritmaaktmee@gmail.com