Yee-Haa!

Als kind was ik gék op paarden. Mijn kamer hing vol met paardenposters, ik las de serie Romana en Ragebol helemaal kapot en ik leende altijd de Penny van mijn vriendinnetjes. Als kind was ik ook ont-enorm-zettend allergisch voor paarden. Lees rode vlekken en jeuk als ik maar binnen een straal van een meter in de buurt kwam. Ik wilde op paardrijden. Mocht niet. Achteraf vind ik dat minder gek dan ik het toen vond.
Eens in de zoveel tijd mocht ik mee met vriendinnetjes naar de manege. Voor vijf minuutjes rondjes rijden op een pony had ik een week lang verkoudheid en dikke ogen over. Tot op een dag, ik was al lang en breed volwassen, mijn allergie over was. En dus besloot ik met mijn 32 jaar dat het tijd was voor het najagen van die jeugddroom. Bij de tweede manege waar ik een proefles deed ben ik blijven plakken en nu zit ik dus op paardrijles. Gniffel. Ik ben geen 10 meer en dat merk ik toch wel. Iets minder onbevreesd dan vroegah rijd ik rondjes in de bak. Opstijgen, nog zoiets. Vroeger kon ik dat gewoon, hop. Nu moet ik met een krukje godbetert. Beter voor de paardenrug zeggen ze, dat houd ik mezelf dan ook maar voor.
Inmiddels heb ik drie lessen gehad en ik ga met plezier. De eerste twee keren had ik een heerlijk paard, het ging perfect. De laatste les ging wat minder goed, een pittiger paard en dat was toch wel even zweten. Ik ben er een keer of vier bijna afgegleden, maar ik heb me (vraag me niet hoe) zittend weten te houden. Blijkbaar heb ik ook nog enigszins talent, wie had het gedacht? De inval-instructeur kwam na afloop van les 2 naar me toe. “Is dit echt je tweede les? Jij moet doorgaan!”
En zo hobbel ik elke week mijn rondjes op een paardenrug, hoog boven de grond. En zo heeft deze column ook nog een moraal. Hoe oud je ook bent, hoe suf het ook klinkt: je bent werkelijk nooit te oud om dromen na te jagen en wensen alsnog in vervulling te laten gaan!

Merit van Schalkwijk
meritmaaktmee@gmail.com