Aan alles komt een eind

Zo ook aan deze column. Bijna een jaar heb ik elke week met mijn hoofd in de krant gestaan. Het zal wennen zijn om niet wekelijks mijn belevingen op papier te zetten, maar het is tijd om ermee te stoppen. Wat heb ik een hoop meegemaakt in dit jaar. Weet u nog?

Dat ik met mijn valse keeltje bij de heren van het Zeemanskoor op bezoek ging? De bochten waarin ik me heb gewrongen met streetdance en de heerlijke bonbons die ik heb gemaakt tijdens een workshop. Mijn letterlijke hoogtepunt was wel de brandweer, alwaar ik met de ladderwagen méters hoog de lucht in ging. Iets wat ik niet snel meer zal herhalen, ik sta toch liever met beide benen op de grond. Tijdens de spinning marathon ben ik helemaal kapot gegaan, maar wat een zalige energie hing er!

Naast al mijn belevingen heb ik vooral veel gereflecteerd. Ik heb een geheel eigen zienswijze en het was heel fijn om mijn gedachten met u te kunnen delen. Wellicht was u het met me eens, misschien ook niet, maar ik heb een kijkje kunnen geven in mijn hoofd. Het is nu tijd voor een nieuwe fase in mijn leven.

Gedurende de tijd dat ik deze column schreef woonde ik op een zolderkamer bij mijn ouders, hard zoekend naar een woonplek. Dat bleek echter lastiger dan gedacht. Nu heb ik echter mijn eigen paleisje gevonden in Utrecht. Jawel, ik verlaat IJsselstein. Met gemengde gevoelens, want wat ben ik gek op dat stadje. Ik ken het op mijn duimpje, ben er geboren en getogen en ik voel me er enorm thuis. Nieuwe levensfases vragen echter om nieuwe avonturen en zo woon ik over twee weken aan het Julianapark. Wie weet wat ik daar allemaal zal beleven, wie ik zal leren kennen. Het voelt toch wat raar om afscheid te nemen van ‘mijn kindje’, mijn column.

Misschien kom ik in de toekomst nog terug, je weet nooit hoe het loopt. Wat ik wel weet is dat ik een aantal trouwe lezers heb, ik wil jullie hartelijk bedanken dat jullie met me hebben meegemaakt. Tot ziens IJsselstein!

Merit van Schalkwijk
meritmaaktmee@gmail.com