Stoeien met de post

Vakanties zijn heerlijk, lekker niksen en hangen op de bank. Maar er moet ook gewerkt worden. Een dag nadat ik terugkwam uit Zwitserland was mijn eerste werkdag als postbezorger bij Sandd.

Ik heb een klein jaar onderdeel mogen zijn van de grote winkelketen Blokker, waar ik met een goed gevoel op terug kijk. De frituurpannen, trimmers en neus-epilatoren die over de toonbank gingen, toverden een glimlach op mijn gezicht, en op die van Blokker zelf. Want u weet dat het met dit bedrijf allesbehalve goed gaat. Daarom roep ik u op ons te blijven steunen met winkelbezoek en gezellige praatjes, want de Blokker is niks zonder zijn fantastische klanten.
Terug naar de post. Deze nieuwe baan is niet om heel vrolijk van te worden. De grote hoeveelheid post die wekelijks wordt bezorgd door een net iets te vrolijke man, heeft mij al meermalen een moeilijk gezicht bezorgd. Sorteren moet je zelf doen, wat daar de logica van is? Daarnaast ben je met bezorgen een groot dagdeel kwijt, terwijl je niet eens voor al die uren betaald krijgt. Ze maken een indicatie hoe lang je erover doet, en als je daar overheen gaat heb je gewoon dikke pech. Wel is het heerlijk om lekker in de open lucht bezig te zijn, maar het sociale aspect ontbreekt wel een beetje, iets wat ik bij de Blokker wel ervoer. Ik zie wel eens collega’s van Sandd, maar je krijgt er geen boe of bah uit, omdat ze te druk bezig zijn met het stoeien met de post. Het beroep is nobel, dat wel, weer en wind trotseren om mensen blij te maken met de welbekende blauwe envelop en reclamefolders van de bitterballen van Sligro. Maar goed, post is post, en wanneer men de brievenbus hoort klepperen, zijn ze sneller dan Usain Bolt om bij de deurmat de brieven op te rapen. Volgende keer neem ik een stopwatch mee.

Bram Wijnholt