Namen en rugnummers
Algemeen
36
keer gelezen
Zoals de meeste inwoners van deze regio luister ik graag naar Radio M Utrecht. Dat heeft mogelijk met mijn houdbaarheidsdatum te maken; ik ben nog uit de tijd van de Blue Diamonds, Cliff Richard en de Beatles. Radio 2 heb ik afgezworen omdat die zender is overgenomen door de hardrockgeneratie. Maar in de weekends voel ik me toch gedwongen om Radio M Utrecht soms te ontvluchten vanwege het programma Namen en Rugnummers, waarin talloze uren zendtijd worden besteed aan voetbal. Vrouwenvoetbal maakt me nog wel blij, maar de stadionsfeer bij het ‘échte’ voetbal staat me tegen.
Dikdoenerij in de nabeschouwingen
Dat straatspelletje wordt mijns inziens veel te belangrijk gemaakt. De buitensporige geldbedragen die ermee gemoeid zijn, de spreekkoren, de massale politie-inzet bij risicowedstrijden... Ooit voetbalde mijn zoon bij VVIJ. De F-jes moesten uit tegen Fortitudo in Culemborg. Ik zie nog die blaaskaak van een Fortitrainer zijn van de kou bibberende pupilletjes toespreken als een slechte imitatie van een generaal uit een gedateerde oorlogsfilm. Die dikdoenerij herken ik in de nabeschouwingen bij Namen en Rugnummers en De Verlenging, waarin spelers en trainers zich uitleven met commentaren als: ‘We kunnen meer kansen creëren door een brede aanvalsopbouw in het middenveld, zodat we met de voorhoede meer druk kunnen uitoefenen op de defensie van de tegenstander’. Het lijkt bijna te gaan over een militaire operatie waarbij meerdere legerkorpsen betrokken zijn, in plaats van een twintigtal verwende straatjochies die achter een bal aan hollen. Geef mij maar meiden, liefst met een breiwerkje op de reservebank. Maar ja, of die kunnen concurreren met de bloedstollende knaller Utrecht-Vitesse, vorige week? Ik geef het eerlijk toe: ik zat aan de radio gekluisterd.