Dagboek van een transgender
ijsselstein • Wat gebeurt er vóór de transitie? Mason constateerde in zijn zoektocht naar informatie dat er weinig boeken waren die het proces beschrijven die spelen voordat iemand de keuze maakt om definitief van vrouw naar man (of andersom) door het leven te gaan. Op vrijdagavond 20 januari tijdens het derde Regenboogcafé in theater Pantalone in IJsselstein zal Mason dit verhaal vertellen.
“Uiteindelijk schreef ik zelf maar een boek”, lacht hij. “Op het moment dat je in transitie gaat, reageren veel mensen ‘nu het gaat gebeuren’, maar daarvoor spelen er al zoveel dingen waar je mee geconfronteerd wordt dat dát verhaal minstens zo indrukwekkend is als de transitie zelf.”
Signaal
In het boek beschrijft hij het hele lange proces voordat hij zelf accepteert dat hij geen andere keuze heeft dat hij als man door het leven moet gaan. “Geloof mij, ik wilde heel graag een vrouw zijn. Maar mijn lichaam hield er letterlijk mee op. Er was niet aantoonbaars fysiek te vinden, maar dat was overduidelijk het signaal dat ik niet verder kon. Er moest iets veranderen.”
“Ik begon bij het VU in Amsterdam, daar werd ik geconfronteerd met de vraag of ik een kinderwens had. Zonder de juiste begeleiding werd mij duidelijk gemaakt dat kinderen geen optie meer zouden zijn. Ik was nog zo jong en dit overviel me zo. Ik deed nog een uiterste poging om mezelf als vrouw te accepteren.” In mierzoete roze jurken probeerde Mason verder te gaan. “Toen gaf mijn lichaam het helemaal op.” Mason stond zelfs op het punt om er een einde van te maken. Het werd hem duidelijk dat er geen andere keuze was. “Ik kon terecht in Groningen. Daar was de begeleiding veel beter en werd eindelijk alles in gang gezet voor de transitie.”
Geloof
'Mijn lichaam hield er mee op, omdat gevoel en uiterlijk niet overeenkwamen.'
Het lange traject van zelfacceptatie ging voor Mason ook samen het geloof. “Een afwijzing vanuit het geloof is pijnlijk. Ik kon en wilde mijn geloof niet opgeven. Naast gesprekken met de dominee, heb ik zelf verschillende vertalingen van de Bijbel gelezen. Dan blijkt dat de teksten vaak een interpretatie zijn. In verschillende vertalingen zijn zaken echt verschillend opgeschreven, staan in andere context en werden in een totaal andere tijd opgeschreven. Stenigen is bijvoorbeeld ook geen optie meer in een moderne samenleving.”
Dit bevestigde voor Mason zijn keuze, ook vanuit het geloof. “Je hoort weleens dat je niet mag snijden in een gezond lichaam, maar dan zie ik oorbellen bij iemand en dat kan wel? Bovendien, wat is ‘een gezond lichaam’, ik had geen gezond lichaam. Mijn lichaam hield er letterlijk mee op, omdat mijn gevoel en mijn uiterlijk niet overeenkwamen.”
Lange weg
In het boek schetst Mason talloze voorbeelden in de lange weg naar acceptatie. Grote issues als hoe reageert de omgeving, wie kun je in vertrouwen nemen, hoe gaat het in een relatie, het geloof en een kinderwens spelen daar zeker in mee. Maar ook een bezoek aan de kapper voor een stoer mannelijk kapsel, de zoektocht naar mannenkleding, de ongemakkelijkheid bij zijn meisjesnaam zijn dingen waar Mason mee om moest gaan. En nog krijgt hij weleens vragen en opmerkingen die duidelijk maken dat niet iedereen het vanzelfsprekend vindt. “Maar ik ben nu gelukkig”, zegt hij met een stralende lach.
Steentje bijdragen
Mason hoeft niet zo nodig op de barricades te klimmen met zijn persoonlijke verhaal. Tegelijkertijd is hij zich er zeer van bewust welke worstelingen erbij komen kijken om de stap te maken. “Gelukkig herken ik het niet voor mezelf, maar ik ken mensen die verstoten door hun omgeving zijn of fysiek zijn aangevallen. In een toch al hele moeilijke situatie kun je je daardoor heel onveilig voelen. Aan de verbetering daarvan wil ik wel een steentje bijdragen.”