Nóg meer excuses
U denkt wellicht: nóg meer excuses? Houdt het dan nooit op? Begrijpelijk, maar deze keer is er een groot verschil. Déze excuses zijn niet gemeen, maar gemeend; dus oprecht en niet sarcastisch bedoeld. Zij betreffen de aardige dames van mijn apotheek, die ondanks nijpend personeelsgebrek hun uiterste best doen. Want wat wil het geval?
Voor een gevorderde zestiger gebruik ik weinig medicijnen, maar ik kan niet helemaal zonder. Mede om het personeel te ontlasten, en geen last te hebben van wachtrijen en rare openingstijden heb ik mij aangemeld voor de uitgifteautomaat en bovendien een bankmachtiging afgegeven voor kosten die afgerekend moeten worden. Makkelijk toch?
Maar onlangs ontving ik ondanks tijdig doorgeven van een herhaalrecept geen mail met een cijfercode. Ik naar de apotheek. Dicht van 1 tot 3 uur ‘s middags. Later teruggekomen stuit ik op een wachtrij van Oost-Europese omvang. Inmiddels behoorlijk chagrijnig kom ik een uur later terug om aan te sluiten bij de iets geslonken wachtrij. Eindelijk aan de beurt krijg ik na lang gezoek in de computer, waarbij een collega de medewerkster moet helpen, éindelijk de felbegeerde cijfercode die per abuis niet naar mij was gemaild. Ik naar buiten, naar de automaat. Hoera, de code werkt! De klep gaat open en… het vak is leeg!..
Op dat moment slaan alle stoppen bij me door, ik storm naar binnen en geef aan de balie luidkeels uiting aan mijn ongenoegen, verbijsterd aangestaard door de wachtrij. Het was intussen voor iedereen wel duidelijk dat mijn medicijnen zijn voorgeschreven vanwege hoge bloeddruk. Ik kreeg ze meteen mee. Enfin, ik ben intussen gekalmeerd. Sorry dames.