Nachtmerrie
Ik heb soms een angstwekkend realistische nachtmerrie, waarin de A2 - voor de Lekbrug bij Vianen - wordt onderbroken door een tolplein naar Frans model; een péage. Frankrijk is een mooi vakantieland, maar de sadist (markies de Sade was een Fransman) die dit onzalige fenomeen heeft bedacht mag van mij alsnog sneuvelen onder de guillotine. U wilt niet weten hoeveel krachttermen ik in de loop der jaren op die Franse betaalautomaten heb losgelaten. Er mankeert altijd wat aan. En geen wonder; wat kun je anders verwachten in een land waar loodgieters - met rampzalige gevolgen - zonder sprinklerinstallatie mogen werken aan het dak van de Notre-Dame, beroemdste kathedraal ter wereld?
Tot voor kort dacht ik dat contant geld in die péages het best werkte, maar onlangs ben ik op de A29 bij Caen van dat idee genezen. Stel je voor: met moeite ontcijfer je het verschuldigde bedrag op het scherm en stopt een 10 eurobiljet in de gleuf. Het biljet wordt gulzig opgeslokt, maar vervolgens: geen wisselgeld en de slagboom blijft omlaag. Uiteraard meteen een ongeduldig toeterende Fransman achter je, want voor Fransen werkt een buitenlands kenteken als een rode lap op een stier. Intercom ingedrukt, minuten wachten. Er verschijnt een vrouwtje met geel hesje die in de cabine constateert dat het biljet verdwenen is. Ze verdwijnt zelf ook, waarna een kwartier later een ander geelgehesd vrouwtje in de cabine komt vaststellen dat het biljet verdwenen is. Zij heeft echter - en dat is veelzeggend! - een dik schrijfblok bij zich met standaardformulieren en onbegrijpelijke scheurstrookjes voor restitutie van te veel betaald tolgeld. Na drie kwartier péage-misère eindelijk doorrijdend besluit ik om voorlopig in IJsselstein te blijven.