Verhalen van veteranen maken indruk
AlgemeenIJSSELSTEIN • De compagniesbar IJsselstein organiseerde afgelopen vrijdag een lezing van twee veteranen die veel, heel veel hebben meegemaakt. Edwin de Wolf en Rick Torenstra vertelden hun indrukwekkende ervaringen. En ook over de Invictus Games, het internationale sportevenement voor militairen en veteranen, die psychisch of lichamelijk gewond zijn geraakt in het leger en dat dit jaar in Den Haag plaatsvond.
Als jonge vent van 24 jaar leidt Edwin als groepscommandant een eenheid in Bosnië. Tijdens een patrouille komt Edwin op een antipersoneelsmijn terecht. “De chaos, de pijn, het bloed spoot alle kanten op. Kijk niet naar je been, werd er nog geroepen.” Edwin is tijdelijk blind en doof. Zijn arm kan worden behouden, maar zijn linkerbeen moet geamputeerd. “Ik voelde heel veel pijn, maar ook dat ik had gefaald. Ik had mijn groep in de steek gelaten.” Toch zet Edwin alles op alles om maanden later zelf zijn eenheid op Schiphol te begroeten, staand. Dat lukt, maar hij heeft nog een hele lange weg te gaan. Edwin leest het verhaal van Douglas Bader, een piloot zonder benen die in de Tweede Wereldoorlog als één van de meest succesvolle gevechtspiloten van de Royal Air Force actief is. Mensen in de zaal herkennen dit verhaal. Geïnspireerd gaat Edwin aan de slag en werkt hard aan fysiek en mentaal herstel.
Edwin blijft werkzaam bij defensie. Dan komt in 2016 voor de eerste keer de Invictus Games op zijn pad. Het gevoel van trots dat hij krijgt op een racefiets is heel belangrijk. “Het gevoel van kameraadschap, maar ook het feit dat ik mijn moeder mee kon nemen naar de games in Sydney. Onbetaalbaar. En ook trots op mijn bronzen medailles. Ik was de enige fietser met één been.”
Huiveringwekkend
IJsselsteiner Rick Torenstra herkent het gevoel. Zijn verhaal in Afghanistan is huiveringwekkend. Ricks eenheid rijdt een voertuig tegemoet. “Ik kijk de chauffeur recht in zijn ogen. Op dat moment geeft hij een ruk aan stuur en alles explodeert.” Rick raakt een oog kwijt. “Ik was 22 jaar.” Ook zijn weg naar herstel is lang en zwaar. Pas na een aantal jaren blijkt dat Rick ook onherstelbare hersenbeschadiging heeft opgelopen. “Het korte lontje, de vergeetachtigheid, de hoofdpijn, altijd gedoe bij werkgevers, alles viel op zijn plek.” Rick moet leren leven met deze blijvende handicap.
En ook Rick komt in aanraking met de Invictus Games. “De saamhorigheid is onbeschrijfelijk. Tijdens de zwemwedstrijd klapte iedereen voor de winnaar, maar nog harder voor de deelnemer die als laatste eindigde. Deze zwom de wedstrijd uit met een arm. Terwijl hij zijn laatste meters zwom, sprong iedereen weer in het water en samen zwommen we naar de finish. Ik krijg er nog kippenvel van.”
Beide mannen vertellen hun verhaal rustig, de aanwezigen luisteren ademloos. De weg naar herstel is moeilijk en lang. De Invictus Games bracht beide veteranen herkenning en erkenning. En minder wil je deze helden toch niet willen geven.
De compagniesbar IJsselstein organiseert iedere eerste vrijdag van de maand een bijeenkomst.